JoJo's Last Week CD

	*Een onderbelicht maar heerlijk album .....* *Rick Wright - Broken China (1996)* Eigenlijk geldt ‘onderbelicht' voor alle solowerken van Rick Wright. Onterecht. Want zowel ‘Wet Dreams' uit 1978 als ‘Broken China' zijn prima albums. Op laatstgenoemde speelt hij zelfs niet op zeker maar slaat ook nieuwe wegen in door het gebruik van eigentijdse ritmes en afwijkende zang, uiteraard binnen een Floydiaans kader (52-2005).
	*Wat eten we met de kerst .....* *Joe Satriani - Flying in a Blue Dream (1989)* …hetzelfde als deze week: ‘melting pot' van Satriani. Veel rock, blues, een beetje country, snuifje cajun, mespuntje jazzrock en veel beetgare Satriani-pasta. Soms vind ik snaargerechten heerlijk: een uurtje Steve Vai of Frank Gambale en nu dus Satriani. Wat een stijl en techniek en nog spannende en hapklare composities ook (50-2005).
	*Een emotioneel rariteitenkabinet .....* Big Elf - Money Machine (2000) Big Elf: het eigenwijze van King Crimson, de kracht van Anekdoten, de melodie van The Beatles. En ‘vintage instruments' domineren. “Today's songs are vacant from human feeling and real musicianship. They're just cut up in the studio with Pro Tools. Big Elf makes real music”, zegt men zelf. Eens !!! Helemaal eens !!! (49-2005).
	*Kiezen van een onverwachte invalshoek is ook progressief …..* String Cheese Incident - One Step Closer (2005) Wat een heerlijk album, vol met fusion, van prog tot country, ten dele door improvisatie tot stand gekomen. Luisterend via de koptelefoon onthult deze schijf nog meer: vreemde geluiden en bijzondere accenten. ‘Progressief' omdat het anders is, gedurfd. Lees ook de duo-review van collega's OProg en JProg (48-2005).
	*Een onderschatte en vergeten band .....* Anomaly - Anomaly (2000) Ze werden neergezet als het Nederlandse Liquid Tension Experiment en misschien heeft ze dat genekt. Onhaalbare verwachtingen en zo. Ik vond het ooit bij eerste luister en nu nog steeds een zeer goed album met een bijzondere mix van jazzrock, prog en metal. Technisch vaardig gespeeld door toen nog zeer jonge muzikanten (47-2005).
	*Je moet er voor in de stemming zijn …..* Aina - Days of Rising Doom / The Metal Opera (2003) ….. maar dan heb je ook wat met deze twee CD's en een DVD. Technisch hoogstaande progmetal met klassieke invloeden, composities die prima zijn en dat alles prachtig vormgegeven tot aan de schitterende hoes toe. Favoriet zijn ‘Oriana's Wrath' en ‘Flight Of Torek'. Wanneer komt er een vervolg? (46-2005).
	*Gewoon een lekkere CD …..* Rockenfield and Speer - Hell's Canyon (2001) …die smakelijk wegdraait. Stevige drums en ritmegitaren aangevuld met mooie toetsenpartijen. Dit album was wat op de achtergrond geraakt de laatste jaren maar werd na beluistering van een Queensryche CD – Rockenfield is daar de drummer – terecht weer uit de kast gevist (45-2005).
	*Verplichte kost voor Canterbury fans.*.... *Robert Wyatt & Friends - Theatre Royal Drury Lane 1974 (2005)* Anderen zien Wyatt als iemand die niet kan zingen. Ik vind het echter genieten met o.a. ‘Sea Song', ‘Alifib' en ‘friends' Oldfield, Mason, Hopper, Stewart en Frith. De hoesfoto, met z'n allen in een rolstoel, is mooi. De beste grappen over invaliden worden gemaakt door invaliden (44-2005).
	*De eerste stap op weg naar een solocarrière …* Steve Hackett - Voyage of the Acolyte (1975) Het duurde nog een paar jaar voordat hij die kans greep maar ‘Voyage of the Acolyte' was de voorbode. Aardig te lezen in de remasterbooklets dat dit album ‘s avonds en 's nachts is opgenomen. Wat volgens Steve te horen is. Het klinkt er mystiek genoeg voor. Na zoveel jaar staat dit werk nog steeds fier overeind (43-2005).
	*Ik tikte het prima tribute ‘Mannerism' op de kop en toen ….* Geoff Mann - Second Chants (1992) …. kwam ‘Second Chants' uit de kast. Een bijzonder album van een bijzondere man, met het ijzingwekkende Hammill-achtige ‘Tomorrow Today'. Solo waardeer ik hem hoger dan met Twelfth Night. Het is eigenzinniger en avontuurlijker. Mann is al weer twaalf jaar dood, 37 jaar pas. Zelfs dominees overlijden te vroeg (42-2005).
	*Een romantisch album ……* Anthony Phillips - The Geese & The Ghost (1977) Door doofheid weer een denkervaring, nu met ‘The Geese & The Ghost'. Ik hoop al jaren dat Phillips weer eens een integraal album met band maakt i.p.v. een aaneenschakeling van probeersels en miniatuurtjes, hoe goed dat soms ook uitpakt. Nu val ik steeds terug op werk uit het begin zoals ‘Wise after the Event' en deze weekcd (41-2005).
	*Een ‘afgelopen weekcd' waar ik slechts aan kon denken ……* Hawkwind - Hall of the Mountain Grill (1974) … aangezien ik door ziekte tijdelijk doof ben. Kan een album een weekcd zijn als je er alleen maar aan hebt gedacht? Nou, dit album wel. Eén van mijn Hawkwind favorieten die na ruim 30 jaar nog fier overeind staat. Hier nog niet doordrenkt met de latere ‘spacy' invloeden, een fase die overigens ook juweeltjes opleverde (40-2005).
	*Eindelijk weer beweging aan het Solutionfront ……* *Solution - The Ultimate Collection (2005)* Drie cd's, geremastered, met alle tracks van deze legen-darische band. Al is een aantal nummers alleen in de liveversie opgenomen. Heerlijk om dit moois weer voorbij te horen trekken. Ik hoop alleen dat de door mij zo vurig bepleitte heruitgave van de afzonderlijke albums (reviews) met deze ‘ultimate release' niet in de knel komt (39-2005).
	*Ook Anathema is de progmetal weleens zat ……..* Anathema - Resonance (2001) “ The ultimate chill album for the metallic masses” zo staat er op de hoes. En zo is het. Een heerlijk album om op weg te dromen, achtergrondmuziek maar toch ook weer niet. Daar zijn de teksten en geluiden te indringend voor. De andere kant van Anathema (38-2005).
	*Rolt beter, plakt beter, klinkt beter….* Roy Harper & Jimmy Page - Jugula (1985) Albums van Harper moeten regelmatig gedraaid anders krijg ik ontwenningsverschijnselen. Dat heb ik o.a. bij Pink Floyd, Fish en Nick Drake en dus ook bij Floydian sidekick Harper. Hier met Jimmy Page op een uniek album met kippenvel verwekkende favorieten als ‘Nineteen Forty-Eightish' en ‘Hangman' (37-2005)
	*Eén van mijn favoriete bands pakt uit, en hoe .....* Echolyn - The End is Beautiful (2005) Unieke band met een eigen geluid en met een nieuw album. Intrigerend, somber, verrassend, imponerend. ‘Lovesick Morning' en ‘The Arc of Descent' zijn nieuwe hoogtepunten op Echolyns rijkgevulde palmares. Het eind is nog niet in zicht, er zit nog groei in. De uiteindelijke bestemming zal prachtig zijn (36-2005).
	*Niet te verwarren met het Amerikaanse Tempest uit het heden ….* Tempest - Living in Fear (1973) O.l.v. drummer/zanger Jon Hiseman, ook Colosseum, maakte deze band twee studio-albums en een live-album. Ook Allan Holdsworth maakte er deel van uit, al is hij niet op dit voortreffelijke werkstuk te horen. Pakkende songs met progressieve tussenstops en associaties met Fields, Greenslade en The Beatles (35-2005)
	*Niet te verwarren met het Britse Tempest uit de jaren 70 ..…* Tempest - Turn of the Wheel (1996) Een heerlijk album dat qua sound een fusie is tussen Kansas en Jethro Tull en waarin de folkinvloeden talrijk zijn. Er wordt kundig gemusiceerd. Zelfs Keith Emerson doet mee. Ook het steviger ‘Balance' uit 2001 bevalt mij zeer. De band o.l.v. Lief Sorbye is in haar bijna vijftien jarige bestaan door de progwereld onderschat (34-2005).
	*Als Gandalf samenwerkt met anderen dan … .* Gandalf - To Our Children's Children (1994) …. vind ik hem beter te pruimen. Doorgaans ervaar ik het als saaie muziek, compositorisch mager. Maar als de Oostenrijker de handen ineenslaat met anderen zoals Steve Hackett en hier met Tracy Hitchings, ontstaat er meer dynamiek en variatie en compositorische durf. Terwijl Tracy's stem in die fase duidelijk nog moest groeien (33-2005).
	Hoewel ik de albums ‘Marks’ en ‘Mountain Queen’ hoger aansla …. Alquin - Nobody Can Wait Forever (1975) heb ik toch weer aangename veertig minuten beleefd met deze opvolger. Alquin kwam met dit album verder af te staan van haar progressieve begin en ging dansbaarder rock maken. Toch zijn ‘New Guinea Sunrise’ en ‘Revolution Eve’ progressieve pareltjes. Een opgepoetste heruitgave in de reeks ‘VanLeest Classic Pop Album’ (32-2005).
	*Wat een prachtig album, daar kan Marillion een puntje aan zuigen ….* Fish - Vigil In A Wilderness of Mirrors (1990) Hoewel Fish na zijn vertrek de afgelopen 15 jaar net als Marillion een wisselvallige catalogus heeft afgeleverd, wint hij wat mij betreft op punten ruim van zijn ex-collegae. De consistentie en het hoge niveau van een aantal albums, waaronder dit ‘debuut', werd door Marillion slechts zelden gehaald. “The winner is …. Fish” (30-2005).
	*De nieuwe nog niet in bezit, dan maar dit ‘oudje' ….* Hamadryad - Conservation of Mass (2001) Afzichtelijke hoes, althans de buitenkant. Maar het album biedt geweldige volle en symfonische arrangementen, op een stevige basis met prima melodielijnen die door het hoofd blijven spelen. Deze Canadezen verdienen meer aandacht en zo te zien krijgen ze dat volop met hun opvolger ‘Safe in Conformity'. Die moet gekocht (29-2005).
	*Experimenteel: (free)jazz met vleugjes ‘Canterbury' ….* *Art Bears - Winter Songs/The World As It Is Today (‘79/'81)* Fred Frith en Chris Cutler (beide o.a. Henry Cow), samen met Dagmar Krause. Vreemde muziek waar je van houdt of niet. Een tussenweg is niet mogelijk, ook niet bij het Yoko Ono-achtige zingen van Krause. Canterbury invloeden, o.a. Robert Wyatt, maken het voor progfans goed verteerbaar (28-2005).
	Hernieuwde interesse door de VDGG-remasters ….. Peter Hammill - Over (1977) Hammill is een man van veel pathos. Zijn albums zijn voor hemzelf en soms ook voor mij van therapeutische waarde. ‘Over’ is een werk waar o.a. ‘Alice’ en ‘This Side of the Looking Glass’ mij nog steeds emotioneren. Zijn catalogus is zo vol dat ik af en toe weleens de draad kwijtraakte. Maar ik heb hem weer terug … met ‘Over’ (27- 2005).
	*Is dit een topalbum …..* Fields - Fields (1971) Nee. Is dit een album dat in geen enkele verzameling mag ontbreken? Geloof ik ook niet. Maar voor mij maakt het vast onderdeel uit van mijn symfonische opvoeding. Het zet op een of andere manier de toon. Het hoort erbij. Het biedt houvast en helpt andere bands en ontwikkelingen te plaatsen. In die zin toch een ijkpunt (24-2005).
	Wellicht geen progrock, het zit ‘close to the edge’ ….. Wild Turkey - Battle Hymn (1971) Toen bassist Glenn Gornick in 1971 Jethro Tull verliet, formeerde hij al snel Wild Turkey. ‘Turkey’ uit 1972 en ‘Battle Hymn’ uit 1971 zijn voor mij klassiekers. Goede composities op een bijzondere manier gespeeld. Rock met een progressief randje. Ze bestaan overigens nog steeds …. (23-2005).
	*Dertien in een dozijn, het is al zo vaak gedaan …..* *Steve Thorne - Emotional Creatures: Part One (2005)* Alles komt voorbij. IQ, Marillion, eigenlijk ken ik het wel. Maar het is zo mooi. Van de track ‘Ten Years' word ik op een plezierige manier verdrietig. Alles is doordrenkt van emotie en symfonisch besef. Jammer, die protestsong. Het ééndimensionale ‘God Bless America', een smetje op deze briljante CD. Verder prima (22-2005).
	*Alweer een Pink Floyd epigoon …. of toch niet …..* House of Not - The Walkabout of A. Nexter Niode Part 1 Off The Path (2004) De referenties aan Pink Floyd zijn talrijk bij deze bijzondere band uit Canada. Maar eigen creativiteit voert op dit prima album de boventoon. De moeiteloosheid waarmee men schakelt van prog naar symfo naar country naar folk met een vleugje humor valt op. Part 2 is inmiddels ook uit. Allebei aanschaffen is het devies (21-2005).
	*De carrière van Wyatt kreeg een wending na zijn dramatische val ….* Robert Wyatt - Rock Bottom (1974) … maar ontwikkelde zich tot op heden gestaag door. Het album ‘Rock Bottom' geproduceerd door Nick Mason en o.a. met Mike Oldfield is een klassieker. Opener ‘Sea Song' zorgt nog altijd voor kippevel door het onheilspellende geluid van de vervormde trompetten. ‘Old Soldiers Never Die', zelfs niet als ze uit het raam vallen. Gelukkig maar (20-2005).
	*Altijd al een zwak gehad voor ….* Fish - Suits (1984) ….. deze koppige, eigengereide bromtol met een goed ontwikkelde rechterhersenhelft. Dat is de reden dat ik regelmatig een niet te bedwingen drang heb een album van hem te moeten horen. ‘Suits' is daarbij een favoriet. Hoewel het album aan het einde inzakt, begint het met ‘Mr. 1470' en ‘The Emperor's Song overweldigend. Topklasse (19-2005).
	*De review van collega OProg zette mij aan tot aankoop van ….* Umphrey's McGee - Anchor Drops (2005). Een heerlijk werkstuk dat ten dele rust op improvisatie en waarvan ook ik niet weet of dit wel prog is en of refereert aan anderen. Ik hou het toch op progressieve rock die in de goede zin nergens op lijkt. En wat maakt het etiket uit: het is goed, beter, best (week 18-2005).
	*Aanschaf van de remaster van Tull's ‘Under Wraps' noopte mij tot ….* Jethro Tull - Thick as a Brick (1972) Ik weet nog goed dat ik dit album bij verschijnen in 1972 overtape'te van collega JProg. Op mijn ouwe getrouwe Akai X 165-D spoelenrecorder. Het album heeft nog niets van zijn kracht verloren en is voor mij een levend document voor voorbije jeugd en voor kwalitatief hoogstaande prog. Mijn Akai doet het nog. Dit tijdloze album ook (week 17-2005).
	*Deze week een onbedwingbare hang naar vroege BJH-albums….* Barclay James Harvest - Once Again (1971) Niet voor niets een notering voor dit album in de ‘ProgTop 40 Aller Tijden' bij zowel collega JProg als bij mij. Hoe begenadigd ben je als je composities als ‘Happy Old World' ‘She Said ‘ en ‘Mocking Bird' kunt schrijven. Wolstenholme en Lees hadden die kwaliteit. Hoe bevoorrecht ben je als je daar naar believen naar mag luisteren (week 16-2005).
	*Voormalig Rainbow toetsenist Tony Carey pakt uit ….* Planet P Project - 1931: Go Out Dancing Part 1 (2004) In 1984 kwam hij met het album ‘Pink World' dat vaak wordt vergeleken met ‘The Wall'. Op ‘1931' is hij wederom door Floyd geïnspireerd en met name door de solowerken van Waters. Op grootse wijze weet Carey die Floydinvloeden te fuseren met blues, jazz, ambient en zelfs disco tot prog met een boodschap. Een heerlijk album. (week 15-2005).
	*Ter voorbereiding van mijn open brief aan Steven Wilson ….* Porcupine Tree - Coma Divine (1997/2003) …. ging ik deze week op in Coma Divine. Ooit mijn eerste kennismaking met deze topband. Spiritualiteit, artisticiteit en spelplezier zijn hier de trefwoorden. Verwondering was en is mijn gevoel bij dit en vele andere albums uit de goedgevulde catalogus van PT. Bij hun laatste wapenfeit ben ik helaas de verwondering voorbij …. (week 14-2005).
	*Eens in de zoveel tijd moet er een Caravan worden beluisterd ….* Caravan - Live at the Fairfield Halls (1974/2002) Wat was de band op dreef tijdens dit concert. Prachtige uitgesponnen keyboardsolo's van Sinclair, subliem gitaar- en drumwerk van Hastings en Coughlan en natuurlijk de onnavolgbare klanken en solo's van Richardson op viool. Ik prijs mij gelukkig dat ik ze in die tijd meerdere malen live heb mogen aanschouwen. Jammer dat nog steeds het integrale concert niet is uitgegeven (week 13-2005).
	De hoge kwaliteit van Janos Varga deed mij zoeken naar zijn ‘roots' …. East - Játékok (1994) Excelleert Janos Varga in zijn ‘Project' op gitaar, in East waarin hij ooit begon ligt de nadruk op jazz rock waarin de toetsen een voorname rol spelen. Hoewel de composities soms wat eenvormig van opbouw zijn, is Játékok een prima album dat de ontwikkeling die de Hongaar Varga heeft doorgemaakt voor mij in perspectief zet (week 12-2005).
	*Wat een opschudding der grijze cellen door deze hersenspoeling ….* Therion - Sirius B/Lemuria (De Luxe Edition, 2004) Weldadige bombast kenmerkt deze prachtige symfonische metalopera. De band, het Praagse Philharmoniker en een meer dan ‘honderdkoppig' koor, dat wil wel. Vermoeiend, maar zeer knap gedaan. Hersenadvies: neem deze 2CD tot u in stukken. En geniet iedere keer weer van de schitterende hoes die de De Luxe Edition siert (week 11-2005).
	*Afgelopen weekeinde in Berlijn: uiteraard met dit album ….* *Pink Floyd - The Wall (1979)* In Berlijn met dit album op de discman. Intrigerend. Een meesterwerk dat ik begin jaren 80 live mocht aanschouwen in Londen en Dortmund. Floyd had een vooruitziende blik toen ze deze composities maakten. Precies tien jaar later was het zover: de muur viel. Een met stenen gemarkeerde lijn door de stad is het enige wat rest (week 10-2005).
	*Ingegeven door sneeuw en wind .... wat wil je met zo'n hoes …* Genesis - Wind & Wuthering (1976) Sneeuw, wind en ijs noopten mij Wind & Wuthering uit de kast te trekken. Een enigszins onderschat album dat ook ik niet zo vaak meer draai. Ten onrechte. ‘Blood on the Rooftops' bezorgt mij nog steeds kippevel en ‘One for the Vine' is een favoriet. Genesis, uit de tijd dat ze nog goed waren. Daarna ging het doorgaans fout (week 09-2005).
	*Als liefhebber van cowboyfilms, pasta en symfo moest dit gekocht ....* The Spaghetti Epic - Six Modern Prog Bands ..… (2004) Aan bed gekluisterd met zware influenza ging ik deze week plezierig ten onder in de zes ‘Seventies Prog Suites' van gemiddeld 22 minuten die deze dubbelaar sieren. Met zes bands waaronder het Nederlandse Trion en het door Andy Tillison/Guy Manning bemande La Voce del Vento. ‘Conser-vative rock' in optima forma. ‘Hands Up!' (week 08-2005).
	*Aftellen i.v.m. de nieuwe Porcupine Tree en de week zèlf noopten tot …* No-Man - Returning Jesus (2001) Dit album van No-Man komt om de paar maanden uit de kast. Al jaren. Wanneer ik mij wil laven aan melancholie en emotie. Dit was weer zo'n week. En als ik dan de track ‘No Rain' heb beluisterd met die betoverende schoonheid en synergie van melodie en strijkers, dan kan ik er doorgaans weer even tegenaan (week 07-2005).
	*Er komt niet veel prog uit België maar dit is er één ……* Ozark Henry - I'm seeking something that has already found me (1996) Een mengsel van No-Man en World Party, aangelengd met een grote dosis eigen geluid. Indrukwekkend vernuft en ultieme creativiteit, met gelaagde composities die intrigeren. Typisch zo'n album waarin je zelfs na jaren nog nieuwe dingen zult ontdekken (week 06-2005). Klik voor de review
	*De hang naar psychedelica deed mij deze week grijpen naar …….* Shalabi Effect - The Trial of St. Orange (2002) In de slipstream van Godspeed You Black Emperor bevindt zich deze band uit Montreal. Het album bestaat uit geïmproviseerde, absurde en aan ‘Ummagumma' van Pink Floyd refererende muziek, die alleen te waarderen valt als je er voor in de stemming bent. Muziek voor een klein publiek. Gelukkig maar. Wat ‘underground' is moet ‘underground' blijven (week 05-2005).
	*I.v.m. het vroege overlijden van ‘founding member' Jim Capaldi …* Traffic - When the Eagle Flies (1974) Jim Capaldi is overleden. Je kent zo iemand niet persoonlijk en toch was hij een deel van je leven. Er is nu een deeltje weg. Gelukkig is zijn muziek er nog. O.a. via dit geweldige album, het meest psychedelische dat ze ooit maakten zei Winwood. ‘Dream Gerrard' is mijn favoriete track waarmee ik Capaldi dit weekeinde eerde (week 04-2005).
	*Op deze band geattendeerd door OProg's Jaarlijst 2004 …..* The Dillinger Escape Plan - Miss Machine (2004) ”DEP reinvented rock music” las ik ergens. Het lijkt er op. Progressieve rock met de nadruk op ‘progressief'. Nieuwe paden, nieuwe geluiden, complexe composities, zeer heavy, nog nooit vertoonde wendingen, vermoeiend, om gek van te worden, muziek voor als je geen buren hebt of meer wil hebben. Maar sterk …………. (week 03-2005).
	*Aandacht voor eigen bodem door aankoop Supersister heruitgave …..* Alquin - Marks (1972) Niet hun beste - dat vind ik ‘Mountain Queen' uit 1973 - maar wel een album dat indruk op mij maakte doordat het on-Nederlands klonk. De tracks ‘Oriental Journey' en ‘Soft Royce' zijn nog steeds hoogtepunten in hun oeuvre. Een prima comeback maakten zij in 2003 met het live-album ‘One More Night' (week 02-2005).
	*Contact met een kennis die in Hongarije woont deed denken aan …..* After Crying - Bootleg Symphony (2001) Ik weet niet waarom of waardoor maar bij zowel Isildur's Bane als bij After Crying heb ik altijd het gevoel “wat ben ik bevoorrecht dat ik dit in de kast heb staan en naar believen kan beluisteren”. Misschien komt het door het monumentale karakter of het feit dat je steeds weer iets nieuws hoort. Hongaarse kwaliteit met een klassiek randje (week 01-2005).
	*Door de aankoop van deze mooie re-issue …..* Bo Hansson - Magician's Hat (1972) Somber weer, vroeg donker, kaarsen aan, Magician's Hat op en tovenaars en trollen dansen voor de ogen. Hernieuwde kennismaking met de prachtige muziek van deze Zweed, in een mooie remaster op Virgin/Silence Records met foto's die op een adembenemende wijze het tijdbeeld hebben vastgelegd (week 53-2004).
	*Naar aanleiding van mijn verwijzing in de review van Iceberg ….* Triana - Hijos del Agobio (1977) Symfonische rock uit Andalusië van hoge kwaliteit, waarin de warmte zindert en de flamenco doorschemert. De band raakte enigszins in het slop toen voorman Jesus de la Rosa bij een auto-ongeluk om het leven kwam. Die wetenschap maakt het beluisteren nog ingrijpender (week 52-2004).
	*De voorbereiding van de eindlijsten 2004 is in volle gang ….* Liquid Visions - Hypnotized (2002) Psychedelica uit Duitsland met evidente invloeden van Pink Floyd. Geen topklasse maar heerlijk om bij weg te dromen en vroegere joints, waterpijpen, weirde feesten en vergane vriendschappen te herdenken. Gestoken in ongeëvenaard en prachtig retro art-work (week 51-2004).
	*I.v.m. de aankoop van een re-issue van dit sleutelalbum* Gentle Giant - In a Glass House (1973) Hoewel velen aan hen refereren, vind ik Gentle Giant ondergewaardeerd. De drie concerten die ik ooit van ze zag waren echter weergaloos, avontuurlijk, oorspronkelijk en virtuoos (men rouleerde over elkaars instrumenten). Die kwaliteiten gelden ook voor alle albums. Schandalig dat hun catalogus nog niet is geremastered (week 50-2004).
	*I.v.m. het interview met Gildenlöw en de aankoop van ‘Be' (review)* Pain of Salvation - The Perfect Element Part 1 (2000) Hoewel nieuweling ‘Be' een voldoende haalt, vind ik PoS op hun reis van de vroegere progmetal naar de progrock doorgeschoten. Op ‘The Perfect Element' en ook op het latere ‘Remedy Lane' werd een veel betere balans gevonden tussen de prog en symfo-accenten enerzijds en de metalroots anderzijds. Graag Part 2 afmaken (wk 49-2004).
	*Mijzelf op het spoor gezet vanwege de review van ‘Storm Season'* White Willow - Ignis Fatuus (1995) Verdrietig door ‘Storm Season' greep ik terug naar het overweldigende debuut. En ik wordt weer geraakt door de sombere mellotrons, de sterke composities en de ook vocaal vaardige uitvoering. Blijdschap en verdriet liggen dicht bij elkaar. Drie cd-doosjes verder om precies te zijn (wk 48-2004).
	Op het idee gebracht door het interview van OProg met Andy Tillison Hatfield and the North - The Rotters' Club (1971) Mysterieus door de zweverige stem van Sinclair en de unieke keyboardgeluiden van Stewart. Boeiend van begin tot eind, zelfs na honderden (?) keren beluisteren de afgelopen ruim dertig jaar. Een spin in het Canterbury-web en daardoor nog steeds invloedrijk (wk 47-2004).