P
Stockholm Records paatos 2002 39:47
Recensent: H 'JoJo' de V Waardering: Max Score
Kippen en eieren, oorzaken en gevolgen. Daar wil ik deze recensie mee beginnen. De punk en new-wave stromingen eind zeventiger, begin tachtiger jaren waren niet alleen een reactie op de politieke en sociaal-economische situatie in die tijd. De punkbands en haar volgers openden ook de aanval op de ingedutte, weinig maatschappijkritische en 'kijk eens hoe goed ik kan spelen' muziek waartoe in hun ogen ook de symfonische en progressive rock behoorde.
Bij beluistering van het debuut van het Zweedse Paatos vroeg ik mij af of de aanval uit de punkhoek ook zo heftig zou zijn geweest als de progrock in dat tijdsgewricht zou hebben geklonken als de muziek op "Timeloss"? Of kan "Timeloss" alleen maar zo klinken dankzij de invloeden uit de new wave? Het al dan niet bestaan van causale verbanden, een moeilijke materie. Wat ik in ieder geval ervaar is dat op dit fenomenale album bewust of onbewust door de makers citaten en referenties aan new wave bands en artiesten als The Passions, Patti Smith, Au Pairs en The Blue Nile op een creatieve en smaakvolle wijze zijn verwerkt. Waarmee Paatos wellicht mede een bijdrage levert aan een 'new wave' in de progrock. Zoals ook Anekdoten al een aantal jaren doet. Tevens ligt een vergelijking met het Zweedse Landberk voor de hand, gezien het Paatos-lidmaatschap van Stefan Dimle en Reine Fiske. Landberk, ook al zo'n band die anders klinkt dan de hoofdstroom in de progrock. Het kan toch geen toeval zijn dat alle genoemde bands uit het hoge noorden komen?
Wat heb ik de afgelopen donkere winterweken een plezier beleefd aan dit album. Zelden heb ik zoveel emotie en gevoel gehoord in muziek als op "Timeloss". Daar is zeker niet in de laatste plaats de directe manier van opnemen de oorzaak van. De band heeft er bewust voor gekozen op te nemen in een kleine studio, waar men meer tijd kreeg om eigenheid in de productie te leggen. Dat is gelukt. Zangeres Petronella Nettermalm is zo 'dichtbij' dat je haar hoort ademhalen en kreunen. En hoe dichterbij, hoe intiemer, zoals u ongetwijfeld uit ervaring weet. Hoewel Nettermalm geen excellente stem heeft, is het een stem die uitstekend past bij de muziek, zowel in de rustige als de vinnige passages.
Het album opent easy listening met "Sensor" maar krijgt al snel de hierboven bedoelde new wave felheid. Ondersteund door prachtige mellotronklanken van Wallén schreeuwt Nettermalm het uit en via een gitaarsolo 'ontaardt' de track in een bombastisch einde.
"Hypnotique" beschouw ik als een hoogtepunt en als één van de beste nummers die de laatste tijd in de progrock zijn verschenen. Sensitief en met veel pathos reciteert Petronella de tekst en bereidt samen met de gitaarklanken van Fiske, de dwarsfluit van gast David Wilczewski en de mellotron van Wallén langzaam maar zeker een climax voor. Een climax zelden gehoord met een prachtig door de gitaar gespeeld thema waarin Landberk opzichtig doorklinkt en waarna de band hartstochtelijk loos gaat. Deze track krijgt qua thematiek, arrangement en opbouw een logisch vervolg in het tweede hoogtepunt "Téa". Ook dit nummer begint ingehouden met piano en zang, waarbij het lijkt alsof de zangeres in de kamer staat. Ook hier is het rustige deel de wegbereider voor een vurige en dramatische culminatie waarin de mellotron gelukkig weer een hoofdrol speelt en drummer Huxflux Nettermalm de band kundig bij elkaar houdt. Koude scandinavische rillingen bevangen mij.
"They are beautiful" zet de onbevangenheid van kinderen naast het geweld van oorlog en ellende. Een track waarin de band in de uitvoering een interne strijd lijkt te voeren: beelden we het kind of de oorlog uit? Men kiest voor het kind, wat resulteert in een lieflijk en ingetogen nummer dat aanzet tot denken en dromen.
Dit indrukwekkende debuut wordt in stijl afgesloten met het twaalf minuten durende "Quits". Ook hier weer new wave invloeden, zeker aan het begin. Op een Patti Smith-achtige wijze bezingt Nettermalm verraad in een relatie. Een echt fusionnummer waarin pop, new wave, jazz en prog in de blender worden gegooid met als gevolg een modern klinkend geheel dat op een dance party geen slecht figuur zou slaan. De bas van Stefan Dimle soleert creatief en de gastblazers (saxofoon, trompet en trombone) domineren een climax waarin de band het spoor kwijt lijkt te zijn. Ik benadruk 'lijkt' want het is een geordende chaos die refereert aan "The Devil's Triangle", bekend van The Wake of Poseidon van King Crimson. De cirkel lijkt daarmee rond te zijn.
Dit in een mooi verzorgde digi-pack met paarstonen gestoken debuutalbum bezorgt mij iedere keer weer een hersenspoeling. Het teistert mijn mentale databank gevuld met symfo en prog, het zet de luikjes open naar dat 'verdrongen' deel van mijn leven waarin ik stiekeme uitstapjes maakte naar de new wave en het laat het gevoel weer stromen. Laat Paatos ook uw hersens spoelen: ze hebben het af en toe nodig.H. 'JoJo' de V (2003)
Bezetting:
Petronelle Nettermalm - vocals
Hunflux Nettermalm - drums, congas
Johan Wallén - piano, hammond organ, moog, mellotron, steinway grand piano
Reine Fiske - electric & acoustic guitars
Stefan Dimle - electric & double bass
paatos 2004 51:36 (duur DVD: 30:00)
Recensent: H 'JoJo' de V Waardering: Het maken van een uitstekend debuutalbum kent allerlei gevaren. De verwachtingen van het publiek raken oververhit, de artiest worstelt daardoor nogal eens met een 'writers block' en wordt beheerst door de angst of de hoge kwaliteit wel kan worden vastgehouden. Wellicht dat de dame en de heren van Paatos hier ook aan hebben geleden – hun eersteling was immers een juweeltje (zie de recensie elders op OJEWeb) – van angst of twijfel over het gebodene is echter in het geheel niets te merken op hun tweede album 'Kallocain'. Een tweede album dat zowel in een enkele uitgave als met een extra DVD van een concert in het Duitse Rockpalast TV op de markt is gebracht.
De titel van het album is ontleend aan een boek van de Zweedse auteur Karin Boye, waarin het verlangen naar een utopische en perfecte maatschappij wordt beschreven. Een verlangen dat in de teksten op 'Kallocain' terugkomt, teksten die overigens duidelijk maken dat het ook in de relevante omgeving van de leden van Paatos zeker nog geen koek en ei is met sociale relaties, emoties en aanverwante mechanismen. "Suddenly my only friend is loneliness", zingt zangeres Petronella Nettermalm prachtig in 'Happiness'. De utopie blijft derhalve een utopie, het verlangen een verlangen. Een en ander heeft ook gevolgen voor de stemming op deze schijf die niet somber is – dat zou een te donker beeld schetsen – maar die dan toch op z'n minst melancholisch genoemd mag worden. Een term die de leden van Paatos ook vaak reserveren om hun muziek te karakteriseren. En melancholie raakt mij altijd direct in het hart. In melancholie en romantiek ligt naar mijn mening de ware kunst besloten en in die sfeer van 'lijden' komen de beste kunstwerken tot stand. Zo ook hier, want we hebben hier weer een progressief pareltje in handen.
Het door Steve Wilson van Porcupine Tree gemixte album bestaat uit 9 tracks waarin te allen tijde de stem van Petronelle Netterhalm aanwezig is en vaak sprake is van een gelijke opbouw. Kenmerkend voor Paatos vind ik hun vermogen om de onderdelen van de composities kundig op te stapelen om uiteindelijk en onvermijdelijk uit te komen bij een euforische climax van instrumenten dan wel bij een gedragen emotioneel einde. De prachtige 'vintage' mellotrons van Johan Wallèn en de gitaren van Peter Nylander spelen in die outro's een cruciale rol. 'Happiness', 'Absinth Minded', 'Look At Us' en 'Won't Be Coming Back' zijn uitstekende voorbeelden van zo'n opbouw. En al heeft Paatos een eigen geluid, associaties met King Crimson, Landberk – logisch gezien de historie van de band, al is Reine Fiske inmiddels vertrokken – Prefab Sprout en invloeden vanuit de vroegere 'new wave' kunnen niet worden ontkend. Wat mij betreft had de mellotron, zeker in die genoemde delen van de tracks, wat dominanter in de produktie aanwezig mogen zijn. Nu dreigt hij soms ten onder te gaan in het geweld en daar is de mellotron een te mooi instrument voor.
Naast en tussen de genoemde nummers is een aantal 'ballads' geplaatst. Een term die in de progressieve muziek wellicht niet geheel de lading dekt, maar in ieder geval wat relatief rustiger tracks waarin een pakkende melodielijn een aantal malen wordt herhaald. Het gevoelige 'Holding On', 'Reality' en 'In Time' vallen onder die noemer. Speciale aandacht vraag ik in die categorie voor 'Stream', dat ik een juweel vind en dat een beeldende illustratie biedt van wat de synergie tussen klassieke muziek en prog kan opleveren. Al is het thema wel erg afgeleid, zeg ik enigszins eufemistisch, van een pianosonate van ik dacht Chopin. Maar Petronella Netterhalm galmt en deint met haar stem vaardig mee op de symfonische klanken. Haar stem is zeer karakteristiek en vraagt veel ruimte in het geluidsspectrum van Paatos. En daar ligt wel een toekomstige valkuil te wachten. Dit soort overheersende stemmen herbergen het gevaar dat alles op elkaar gaat lijken. Dat gevoel had ik in het verleden bij Peter Hammill's Van der Graaf Generator en recent bij Roine Stolt van The Flower Kings. Ook twee niet te vermijden stemmen. Wellicht dat à la The Flower Kings deze valkuil in de toekomst door Paatos kan worden omzeild door een extra zanger aan te trekken waardoor meer variatie zal ontstaan.
Resumerend heeft Paatos met 'Kallocain' wat mij betreft volledig aan de hooggespannen verwachtingen voldaan. Een album dat nog meer compositorisch evenwicht kent dan het debuutalbum, wel enige draaitijd nodig heeft maar dan heb je ook wat. Het schitterende en intrigerende 'art work' maakt het geheel compleet.H. 'Jo Jo' de V. (8-2004)
Bezetting:
Huxflux Netterhalm - drums, percussion, programming, additional keyboards and vocals
Stefan Dimle - electric and upright bass
Johan Wallen - keyboards
Peter Nylander - guitars
Petronelle Netterhalm - lead vocals, cello
Anders Bergman - violin
Paatos vertoonde op het vorige album 'Kallocain' weinig muzikale ontwikkeling ten opzichte van het goede eerste album 'Timeless'. Anno 2006 worden we verrast door een mooie uitgave van hun derde cd 'Silence of Another Kind'. Heeft men vanuit de stilstand nieuwe wegen gevonden?
paatos 2006 42:08 Recensent: JProg Waardering:
Het eerste nummer 'Shame' zal de luisteraar niet op de banken brengen. Het sluit wel naadloos aan op eerder uitgebracht werk dus vertrouwd is het direct. De boodschap is prima maar de compositie is zoals gebruikelijk en dus voorspelbaar. Het mist het niveau om het gebrek aan dynamiek en diversiteit te compenseren. 'Your Misery' start veelbelovend maar daar blijft het ook bij. Petronella Nettermalm blijkt eens te meer een uiterst matige zangeres te zijn en vooral in de akoestische en wat legere stukken is het af en toe op het randje. Op 'Falling' galmt als vanouds een mooi mellotrongeluid mee maar de band is goed beschouwd niet meer dan een begeleidingsband voor Nettermalm. En dat is jammer want zo goed is zij niet dat ze die te overheersende rol met recht verdient. Daarnaast kunnen de mannen uitstekend met hun instrumenten overweg zodat er mogelijkheden verloren gaan. 'Still Standing' is een broodnodig lichtpunt en het is spijtig dat de song zo weinig uitgewerkt wordt. Daar had meer mee gekund. Maar de opleving is van korte duur en 'Is That All?' geeft treffend het karakter van het album aan. Alsmaar hetzelfde midtempo, dezelfde muzikale structuren, nooit eens een knallende solo op gitaar of keyboard die de bakens verzet, alles is ondergeschikt aan Petronella. Paatos zou heavier gaan klinken sinds de tournee met The Gathering. Ik merk daar weinig van, wat ik me daar ook bij voor moet stellen.
De 'Procession Of Fools' van vierendertig seconden slaan we maar over, het is niet meer dan wat gereutel en gejank, waarna 'There Will Be No Miracles', de slechte microfoonopstelling bij de gitaar daargelaten, meer vuur brengt. Het gaat helaas ten onder in een zich oeverloos herhalend refrein, de teksten zijn er ook niet beter op geworden, en is goed beschouwd niet meer dan een middle-of-the-road popsong. 'Not A Sound', ook al zo'n treffende titel, brengt het album niet op een hoger plan. Vogelgeluiden accentueren de slaapverwekkendheid van de song die veel te lang duurt. Het nummer gaat ongemerkt over in 'Silence Of Another Kind', weer bijna drie minuten geluidjes. Een symfonische finale wordt het genoemd! Jawel. En zo zijn we na iets meer dan tweeënveertig minuten al aan het eind. Veel te kort natuurlijk. Het gebruik van analoge opnameapparatuur bij de eindmix om het pure geluid te behouden, waar heb ik die fabel eerder gehoord, had wel tot meer mogen leiden.
Paatos zal de bakens eens moeten verzetten en enige vernieuwing in hun muziek moeten brengen. Nog een album met deze opzet, daar zullen maar weinigen naar verlangen. Aan de heren in de groep het advies: mannen toon lef en neem het roer eens over. Maak van Paatos meer dan de erg overschatte band die hij nu slechts is.
JProg (6-2006)
Bezetting:
Petronelle Nettermalm - vocals, chello
Hunflux Nettermalm - drums, backing vocals
Johan Wallén - keyboards, backing vocals
Reine Fiske - electric & acoustic guitars, backing vocals
Stefan Dimle - bass
Gasten:
Anders Nygards - viool
Jonas Wall - sax
Discografie:
Timeloss (2002)
Kallocain (2004)
Silence of Another Kind (2006)
Painofsalvation.com 2004 60:47
Recensent: OProg Waardering: Pain of Salvation is een naam die niet veel mensen in prog en symfo land zal zijn ontgaan. Geheel terecht wat mij betreft, aangezien de Zweden een aantal topalbums af hebben geleverd waarbij met name de laatste twee schijven, 'The Perfect Element' en 'Remedy Lane', eruit springen. Pain of Salvation weet harde elementen zeer goed te mixen met symfo-klanken en met de sterke zang van bandleider Daniel Gildenlöw is het eindresultaat behoorlijk eigenzinnig. Deels door de composities maar ook door het eigen geluid qua zang. Naast de gewone zangstukken pakt hij regelmatig flink uit met snel gesproken teksten en opvallend hoge uithalen. Wat kan die man toch veel met zijn stem!
Dit album is in feite een tussendoortje. PoS is al een periode bezig aan het 'BE' project. Eind vorig jaar heeft de band in Zweden een aantal concerten gegeven met een orkest waarbij dit nieuwe werk al te horen was. Nu zal er dus een in ieder geval een studioalbum met dit materiaal komen. De kans zit er tevens dik in dat het werk ook live uitkomt. Het is te hopen dat dit zowel op dvd als op cd komt aangezien er ook beeldopnames zijn gemaakt. Een idee voor een mooie box misschien?
Oplettende lezertjes zullen wel al gezien hebben dat de tracklist van '12:5' veelal nieuwe nummers bevat. Geheel juist, maar echt nieuw is het niet. '12:5' is namelijk een livealbum dat in het voorjaar van 2003 is opgenomen. Voor de band was het bijzonder aangezien de muziek voor de verandering geheel akoestisch te horen was. De arrangementen van de nummers zijn hier op aangepast en nieuwe stukken werden geschreven. Het album is traditioneel in te delen in drie stukken: Book I: Genesis, Book II: Genesister en Book III: Genesinister. Met 'Genesis' komen de heren meteen goed uit de startblokken en komen er een paar bewerkte nummers langs. Zo zijn 'Leaving Entropia' 'This Heart Of Mine (I Pledge)' en 'Song For The Innocent' te herkennen. Al heel snel wordt ook duidelijk dat de nummers zonder de elektrische gitaren en andere bombast nog steeds staan als een huis. 'Genesister' bevat voor een groot deel nummers van 'Remedy Lane' die ook onder de originele namen genoemd worden. 'Dryad Of The Woods', 'Undertow' en 'Chain Sling' zijn hier te horen, net als het sterke 'Winning A War' van het album 'Entropia'. Voor 'Genesinister' kregen onder andere 'Idioglossia' en het schitterende 'Ashes' een speciale behandeling.
Uit het hier bovenstaande zal de conclusie al wel duidelijk zijn. Werkelijk niks dan lof voor de Zweden. De nummers klinken zoals al vermeld ook "gestript" nog steeds perfect. Daaraan kan je kwaliteit herkennen en de band onderstreept hier haar klasse nog maar een keer. Ook mensen die de vorige albums niks vonden kunnen deze cd eens bekijken. Het is niet zo "hard" als het normale werk en liefhebbers van rustigere prog zullen de band op deze manier vast wel goed kunnen waarderen. Maar het is voor alle progliefhebbers, ook voor de mensen uit de prog-metal hoek een tip. Zolang 'BE' nog niet uit is kan ik me in ieder geval wel bezig houden met dit juweeltje.OProg (4-2004)
Bezetting:
Daniel Gildenlöw - vocals & acoustic guitars
Fredrik Hermansson - piano & harpsichord
Johan Hallgren - guitars & vocals
Johan Langell - drums, percussion & vocals
Kristoffer Gildenlöw - acoustic bass & cello
Painofsalvation.com 2004 75:58
Recensent: OProg Waardering: Oplettende lezertjes zullen al lang weten dat het hier besproken album tot op heden de nummer één is in mijn jaarlijst. Dat is een uitspraak die immers al gedaan is in het interview dat ik had met de heer Gildenlöw, Het is niet makkelijk uit te leggen wat dit album zo speciaal maakt, omdat het allemaal zo moeilijk te omschrijven is. Laten we voorop stellen dat dit bepaald geen eenvoudig werkstuk is en ik verwacht dan ook dat er mensen zullen zijn die niet weten wat ze ermee aan moeten. Alles is complex aan dit werk, te beginnen bij het thema van het album. Hiervoor drongen de eerste vage ideeën zich al in '96 op, maar pas twee jaar geleden begon het project echt vorm te krijgen. Om het kort samen te vatten gaat het over het ontstaan van de mensheid en de relatie met God. Er zijn twee theorieën waarin dit terug komt. Volgens de eerste zou God de mensheid hebben geschapen om zichzelf te kunnen verklaren. De tweede gaat over het feit dat er in bijvoorbeeld mythen overeenkomsten zitten, die een blauwdruk zouden kunnen zijn voor een cyclus die grote gevolgen heeft voor de mensheid. Zo zijn er in planten sporen te vinden van andere soorten en zo zouden er ook in mensen sporen te vinden kunnen zijn van eerdere soorten, of zelfs van de opvolger van de mens. Complexe materie dus en dat allemaal op slechts één cd. Het boekje biedt veel uitleg ten aanzien van het concept.
De muziek is veelzijdig. De band laat horen met werkelijk met alles uit de voeten te kunnen. Rock, klassiek, gospel, folk, bijna alles is terug te vinden op deze schijf. Het nummer voor nummer beschrijven van dit album is dan ook geen doen. Het zou de lezer in verwarring brengen doordat elke track, zoals vermeldt zo verschilt. Het resultaat van de opsomming zou niet meer zijn dan een waslijst met de meest vage vergelijkingen en omschrijvingen. Want zich laten omschrijven in enkele woorden, dat is iets dat met 'BE' niet te doen is. Alleen de hoogtepunten van het album leveren nog een waslijst op, want op één gesproken sketch na, eentje van een twee mensen die in de auto zitten, zijn er geen mindere momenten te vinden. Om toch maar een tipje van de sluier op te lichten. Het tweede nummer 'Deus Nova', waarmee de band meteen een forse entree maakt, is geweldig, mede door de dreigende stem op de achtergrond, die demografische gegevens voorleest. 'Imago' laat de folky kant van de groep horen, die nog het meest aansluit bij het materiaal van '12:5'. Met 'Pluvius Aestivus' komt een klassiek stuk voorbij met geweldig pianowerk als drijvende kracht. 'Lilium Cruentus' laat voor het eerst het geluid horen dat bekend is van 'Remedy Lane'. 'Vocari Dei' is een rustig klassiek stuk met op de achtergrond mensen die, soms hartverscheurende, boodschappen aan God inspreken. Met 'Diffidentia' komt de band weer terug op het rockgeluid. Een hoogtepunt is hier de geweldige stem van Gildenlöw, die overigens over het hele album prima is. Tot slot moet ook 'Iter Impus' vermeld worden, een schitterend nummer in de sfeer van 'Remedy Lane', met de meest verscheurende gitaarsolo denkbaar.
Ik zou over dit album pagina's vol kunnen schrijven maar ik heb een poging gedaan het beknopt te houden. Zelfs een enorme lap tekst zou in feite te kort zijn om dit album in zijn geheel te kunnen beschrijven. Dit moet je niet beschrijven, dit moet je horen. Onmiskenbaar is het één van de hoogtepunten van het jaar en ik wil dan ook iedere liefhebber van het progressieve genre toch zeker aanraden het minimaal een keer te gaan beluisteren.OProg (10-2004)
Bezetting:
Daniel Gildenlow - vocals, guitars
Fredrik Harmansson - keyboards
Johan Hallgren - guitars
Johan Langell - drums
Kristoffer Gildenlow - bassDiscografie:
Entropia ( 1997)
One Hour By The Concrete Lake (1999)
Ashes (single) (2000)
The Perfect Element Part 1 (2001)
Remedy Lane (2002)
12:5 (2004)
BE (2004)
BE Live (2005)
Starsick (2007)
Pallas 2003 DVD: 2.15:00 + / CD: 73:32 + 61:06
Recensent: OProg Waardering:
Het is me toch wat, het werk dat Inside-Out steekt in de live-albums. Sowieso is het inmiddels wel bekend dat het label erg zijn best doet op de verzorging van haar producten. Zo komen er van de beter verkopende bands regelmatig prachtige "limited editions" uit. Vaak in digipack en niet zelden met extra materiaal erop. Soms zelfs met een extra cd erbij!
Ook van deze uitgave van Pallas is weer werk gemaakt. De twee schijfjes bevatten een concert dat de band eind 2002 in Zoetemeer gaf. De dvd is er uiteraard ook opgenomen en bevat nog wat extra materiaal in de vorm van een documentaire. Om terug te komen op de Inside-Out verzorging. Dit album is er ook weer in drie versies: dubbel cd, dvd en een prachtige "limited edition" box met daarin alle drie de schijven.
Dit concert was van de tour die na 'The cross and the crucible' zat. Dit werkstuk is nooit een topper bij mij geworden. Ik vond het wel goed maar de muziek kon me studio niet echt pakken. Als ik nu luister naar de nummers live denk ik dat de productie wellicht een reden geweest is voor het "net niet" gevoel dat ik had bij het beluisteren van dat album. Live ben ik het zo langzamerhand geweldig gaan vinden. Net dat stukje extra power dat erbij zit. Het concert gaat van start met het titelnummer van het laatste album. Een knaller is het zeker en het is een perfecte uitvoering die wel een voorbode is voor hoe de rest zal zijn. Vrijwel het hele laatste werkstuk komt langs. Ook 'The Executioner/Rat Racing' komen voorbij. Sterk is met name de eerstgenoemde. Het klinkt een stuk symfonischer dan origineel. Een ander oud nummer is 'Crown of Thorns' dat oorspronkelijk op 'Arrive Alive' stond. Van Beat The Drum' zijn de titelsong en 'Blood and Roses' te horen die ook indruk maken. Voor de 'Encore' is er zoals verwacht 'The Atlantis Suite' afkomstig van 'The Sentinel'. Tijdens het luisteren is toch weer te voelen waarom dit album destijds in de scene zoveel indruk wist te maken. Wat een nummer is het op deze manier toch, wisselend tussen hardere neo-prog passages met zachte, haast tedere stukken.
De toegift is ook geweldig. 'Cut and Run' en 'The Ripper'. Beide nummers die door de band sinds het vertrek van de originele zanger, Euan Lowson, niet meer gespeeld werden. Nu staat er dus een versie van op dit live-album, met de originele zanger die speciaal voor dit concert naar Zoetemeer was gekomen!
Het zal wel duidelijk zijn dat deze box een aanrader is voor elke liefhebber van neo-prog en natuurlijk een must voor de Pallas-fan. Inside-out is het weer gelukt om een prachtig product te maken zonder enorm budget en wat mij betreft mogen ze daar nog lang mee door gaan.
OProg (4-2004)Bezetting:
Alan Reed - vocals, guitar
Graeme Murray - bass, backing vocals
Niall Mathewson - guitar
Ronnie Brown - keyboards
Colin Fraser - drums
Met speciale gast:
Euan Lowson - vocalsDiscografie:
Arrive Alive (1981)
The Sentinel (1984)
The Wedge (1986)
The KnightMoves (1986)
Beat the Drum (1998)
Live our Lives (2000)
The Cross And The Crucible (2001)
Mythopoeia (2002)
The Blinding Darkness (2003)
pallas 2005 73:11 en 73:58
Recensent: JProg Waardering:
Het Schotse Pallas blijft bij mij altijd de groep van het legendarische ‘The Sentinel’ uit 1984. Dit album werd door de van ELP bekende Eddie Offord geproduceerd. Pas in 1992 verscheen het op cd en in 2004 zelfs in een “Special Collectors” uitgave. Opmerkelijk genoeg staan op deze laatste uitgave tien nummers in plaats van de oorspronkelijke zes. Zanger Euan Lowson en drummer Derek Forman verlieten na ‘The Sentinel’ de groep, waarna de huidige bezetting ontstond met o.a. de karakteristieke stem van Alan Reed, afkomstig van Abel Ganz. Rond de als neoprog aangemerkte band werd het vanaf die periode stil, bestonden ze eigenlijk nog wel? Kennelijk wel want op SI verzamelaars zijn twee keer nummers verschenen waarbij bovendien een nieuw album aangekondigd werd. Daarnaast was toetsenist Mike Stobbie toen van de partij en er werden twee songs uitgebracht, in 1991 ‘War of Words’ en in 1993 ‘Never too Late’. Pas in 1999 vatte men met het sterke ‘Beat the Drum’ de studiodraad weer op. Het fraaie ‘The Cross and the Crucible’ uit 2001 heeft nu een opvolger met ‘The Dreams of Men’. Erg productief zijn ze dus niet geweest met slechts zes reguliere albums sinds de start in 1981, 'Arrive Alive' meegerekend.
De kenmerkende hoekige stijl zijn ze altijd trouw gebleven. Zwaar, hakkend drumwerk, tegenwoordig van Colin Frazer, en puffende baspartijen van oer-bandlid Graeme Murray omlijsten de symfonische opzet van de meestal lange songs. De dunne stem van Alan Reed lijkt moeite te hebben boven de instrumenten uit te komen, maar geeft wel een bijzondere sfeer aan de muziek. Hij kan goed zingen, daar kan nauwelijks discussie over bestaan. Hun muziek was in aanvang wel duidelijk neoprog, vergelijkbaar met die van genregenoten van destijds zoals Marillion, IQ en It Bites. Maar door de jaren heen heeft Pallas echter een meer complexe richting gekozen.
Een nieuwe cd dus, een conceptalbum nogal liefst, dit keer over dromen van mensen c.q. mannen op uiteenlopende gebieden. De drang naar oorlogvoering, overheersing, emigratie, vrijheid, religie, geld, macht, carrière. Ik kan er niet direct een samenhang in ontdekken of het zou moeten zijn dat vooral anderen het slachtoffer van die dromen worden. De opener ‘Bringer Of Dreams’, met een zwaar symfonisch intro, overtuigt de luisteraar in tien minuten dat Pallas het nog kan. Goed en gevarieerd toetsenwerk van Ronnie Brown en sterke gitaren van Niall Mathewson zetten de toon voor het album. De cd kent gemiddelde songs en uitschieters. Persoonlijk vind ik ‘Ghostdancers’, ‘Too Close To The Sun’ en ‘Invincible’ de favorieten. Het laat Pallas met hedendaagse progrock op een soms bombastische, heftige en dan weer ingetogen wijze horen met een goede songlijn als rode draad. Minder tekening zit in de song ‘Warriors’, het gaat teveel de mainstreamrock kant op. Het reli-thema van ‘Messiah’ is aardig maar niet meer dan dat. Het instrumentale ‘Northern Star’ vormt een goed rustpunt maar is eenvoudig van opzet. ‘Mr. Wolfe’ heeft een enigszins stuurse opbouw maar ontwikkelt zich wel redelijk waarna het fraaie, afsluitende ruim elf minuten durende ‘The Last Angel’ helaas een tegenvallend einde kent. De ingehuurde “Last Angel” in dat gedeelte, ene Pandy Arthur, hoeft voor mij niet.
Maar Pallas heeft een goede cd afgeleverd in de stijl waardoor ze gekend en gewaardeerd zijn met voldoende nieuwigheden om andermaal te kunnen boeien. Het artwork is indrukwekkend mooi en het album is tevens verkrijgbaar als “limited edition” met een bomvolle tweede cd, waarop andere, voor het merendeel instrumentale versies en alternatieven van de albumsongs en een paar afgevallen nummers staan. Bovendien bevat deze schijf een “choir remix” van de geweldige Pallas song ‘Fragments of the Sun' afkomstig van het album ‘Beat the Drum’. Een erg interessante speciale uitgave die zeker aan te bevelen is.JProg (11-2005)
Bezetting:
Alan Reed - zang
Ronnie Brown - toetsen
Niall Mathewson - gitaar
Graeme Murray - bas, zang
Colin Frazer - drumsDiscografie:
Arrive Alive (1981)
The Sentinel (1984)
Knight Moves (1986) to The Wedge (1986)
Beat The Drum (1999)
Live Our Lives (2000)
The Cross And The Crucible (2001)
Mythopoeia (2002)
The Blinding Darkness live cd /dvd (2003)
The Dreams Of Men (2005)
Crimsonic Label Par Lindh Project 2001 50:57
Recensent: H 'JoJo' de V Waardering: Mijn eerste kennismaking met Par Lindh dateert van een jaar of vier terug. Ik kocht toen Bilbo, een werkstuk dat hij samen met Bjorn Johansson componeerde en uitvoerde en dat is gebaseerd op De Hobbit van Tolkien. Bilbo is een lieflijk en vrij rustig album in de Oldfield-traditie en moest volgens Lindh worden gezien als een uitstapje. Het hier besproken album past dan ook in het meer reguliere werk van Lindh.
Par Lindh is een begenadigd en virtuoos toetsenspeler die gewapend met een groot arsenaal aan toetsenborden de doorgaans door hemzelf geschreven composities aanvalt. De vergelijking met Emerson, Lake and Palmer ligt voor de hand, niet alleen door het veelvuldig gebruik van keyboards maar ook door zijn voorkeur voor thema's en akkoordenschema's uit de klassieke sector. Een verschil met deze voormalige symfodino is dat Par Lindh geen vaste band heeft maar met wisselende bezettingen werkt. Vandaar de toevoeging 'project'. De kern van het projectteam bestaat dit keer naast Lindh uit Nisse Bielfeld en Magdalena Hagberg, aangevuld met een aantal werkgroepleden waaronder Jonas Reingold van The Flower Kings.
Lindh heeft zich op Veni Vidi Vici, in vergelijking met zijn vorige studio-album Mundus Incompertus, gericht op een meer songgerichte aanpak. Een aanpak die grosso modo aardig uitpakt maar die in de toekomst zeker meer verfijnd kan worden door het maken van keuzes. Zo vind ik sommige tracks, zoals "Gradus ad Parnassum", te lang, worden solo's te ver doorgevoerd, bewandelt men teveel zijpaden en duurt het lang voordat het hoofdpad weer wordt gevonden. Nu heb ik niets tegen lange nummers - daar is de prog en symfo groot mee geworden - maar ik merk dat ik op deze schijf af en toe mijn concentratie verlies en dat mijn gedachten afdwalen.
Gelukkig weten Lindh en zijn projectleden op een aantal momenten mijn oren weer te spitsen. Zo lukt dat in het wervelende en up tempo titelnummer, met veel variatie in de instrumenten tot aan het kerkorgel van Enkoping toe. Een puntje aftrek echter voor het tussentijdse nutteloze geschreeuw van drummer Bielfield.
Rustpunten worden gecreëerd door de bijna religieuze intermezzi met kerkkoor en orkest zoals "Adagio con flauto et clavecimbalo". En het evenwicht tussen thema, solo's, rustpunten en lengte weet Lindh perfect te vinden in "Tower of thoughts" en "Juxtapoint". In de daarin aangebrachte dosering herkent men de meester. De ijle stem van Hagberg past zeker goed bij de rustiger passages maar haar stem kent weinig diepte en mist kracht. Live zou zij zeker ten onder gaan in het keyboardgeweld.
Projectmatig werken is o.a. het stellen van prioriteiten en het maken van keuzes en dan niet alleen in de bezetting. Als Par Lindh ook zou hebben gekozen voor de juiste dosering in de uitvoering dan zou mijn waardering van dit album zeker hoger zijn geweest. Nu blijft het een aardige middenmoter.H. 'JoJo' de V (2003).
Bezetting:
Par Lindh - keyboards
Nisse Bielfeld - drums, vocals
Magdalena Hagberg - vocals, violin
En o.a.
Jonas Reingold - bass
John Hermansen - guitar
Jens Johanson - flute
Discografie:
Gothic Impressions (1994)
Rondo (EP) (1996)
Bilbo (with Bjorn Johansson) 1996
Mundus Incompertus (1997)
Live in America (1999)
Veni Vidi Vici (2001)
Live in Iceland (2002)
Strung Out Records strungoutrecords.com 2004 68:14
Recensent: OProg Waardering: Getrokken door de hoes viste ik de hier besproken cd enkele maanden geleden uit een platenbak. De naam zei me verder niks maar de inschatting werd gemaakt dat dit iets uit het progressieve straatje moest zijn. Een veronderstelling die geheel juist was en vandaar een review.
Ooit was Mathew Parmenter bandleider van het niet zeer productieve Discipline. Slechts twee albums leverden ze af, ‘Push And Profit' in 1994 en ‘Unfolded Like Staircase', om vervolgens weer van het toneel te verdwijnen. Met ‘Astray' is er dus een soort opvolger. Eéntje waar ik het zwaar mee heb gehad, maar waar ik nu een duidelijke mening over heb. Een beschouwing.
Parmenter doet op het album alles zelf. Gezien het feit dat er een behoorlijke schare instrumenten aanwezig is maakt dat het extra knap. De enige helpende hand gedurende de opnames is voormalig Dicipline-bassist Matthew Kennedy geweest. Ondanks dat er geen echte band staat te spelen is dit geen moment te horen. Het klinkt als een goed draaiende groep muzikanten en zeker niet als iemand die op zijn slaapkamer met een taperecorder in de weer is geweest.
De sfeer zit er met de opener ‘Now' direct goed in. Een mooi nummer dat in het begin gedragen wordt door piano. De zang roept sterke associaties op met de stemmen van Tim Blake en Peter Hammill. Het tweede deel van dit tien minuten durende nummer is instrumentaal en mondt uit een een zee van mellotron, gedragen door gitaar. Het doet denken aan Anekdoten en Landberk. De volgende vijf nummers zijn een afwisselend geheel, waarin Parmenter laat horen heel wat te kunnen, zowel instrumentaal als vocaal. Soms zingt hij heel laag, het volgende moment is Peter Gabriel dichtbij, om daarna weer meer de kant van Hammill op te gaan. Vooral ‘Some Fear Growing Old', een ballad die uitschiet door het schitterende vioolspel, is prachtig en gevoelig. De afsluiter is de tweeëntwintig minuten durende epic ‘Modern Times'. Veel mellotron en van die krachtige, van King Crimon bekende, ‘power chords' die zo nu en dan om de hoek komen kijken. Afwisseling is er voldoende en dat is ook het punt van kritiek. Ook in het laatste nummer zit soms te weinig eenheid. Ik heb het idee dat, hoe goed de uitvoering ook mag zijn, er in het album teveel verschillende ideeën verwerkt worden. De opener ‘One' pakt, mede doordat het maar uit twee langere delen bestaat, zo goed uit.
Toch ben ik tevreden met dit album. Na een eerste luisterbeurt had ik al het idee dat het een sterk album was, maar daarna sloeg toch de twijfel toe. Weinig bleef hangen en ik kon de muziek moeilijk plaatsen. Pas na een flink aantal malen afspelen ben ik dit behoorlijk zware werk, echt gaan waarderen. Ik geef 'Astray' uiteidelijk zonder de minste twijfel vier OJE's, in de wetenschap dat dit een album zal zijn dat de komende tijd nog met regelmaat opgezet zal worden.OProg (11-2005)
Bezetting:
Discografie:
Matthew Parmenter - alle instrumenten m.u.v. bas
Met
Matthew Kennedy - bas
Astray (2004)
Virgin Penguincafe.com 2001 76:59
Recensent: OProg Waardering: The Penguin Cafe Orchestra kende ik eigenlijk alleen van naam. Ik kom het wel eens tegen in bakken die een kaartje hebben waarop 'symfo/prog' staat. Ik kwam deze best of cd voor een aardige prijsje tegen en besloot in mijn nieuwsgierigheid hem maar mee te nemen. Volgens het boekje moet je geloof ik zowat onder een steen gezeten hebben wil je de muziek van 'PCO' niet kennen. Maar helaas, dit is mijn eerste kennismaking met deze formatie. De leider van de band is Simon Jeffes. Ik meen dat zijn voornaamste rol die van pianist is maar dat maakt het boekje niet echt duidelijk.
De formatie is al vrij lang actief. Het eerste wapenfeit is uit 1976 met 'Music for the Penguin Cafe'. Daarna duurde het een jaar of vijf en de periodes tussen de albums, acht stuks, waren telkens vrij lang. Dit is dus een 'best-of' die, naar ik verwacht, een dwarsdoorsnede zal zijn van hun oeuvre. Laten we stellen dat ik het er niet makkelijk mee heb. De muziek is heel erg folky. Instrumenten als piano, viool, cello en akoestisch gitaar bepalen de muziek die geheel instrumentaal is. Het roept niet direct associaties op met andere bands maar dat kan zijn omdat het teveel afwijkt van de genres waar ik normaal naar luister. Wat het in de symfobak doet is me in ieder geval een raadsel hoewel ik wel denk dat er symfoliefhebbers zijn die het kunnen waarderen. Op zich is het absoluut niet slecht maar wat mij betreft ook van tijd tot tijd langdradig en knap saai. In gedachten zie ik een een oud Engels café voor me waar een band in de hoek zit te spelen en dat is misschien ook wel de bedoeling gelet op de naam. Met langdradig doel ik bijvoorbeeld op 'Perpetuum Mobile'. Een mooi nummer door de viool maar het piano-loopje gaat na een minuut of vier enorm vervelen. Toch staan er wel leuke tracks op als 'Gilbes Fanaby's Dream', 'Number 1-4' en 'Prelude & Yodel'. Voor het overgrote deel kan deze 'brief history' me echter absoluut niet boeien. Leuk voor op de achtergrond maar ik vind het gepriegel van tijd tot tijd. Technisch wel knap gepriegel overigens.
Naast het muzikale deel is het bij zo'n best-of leuk als er een mooi boekje met veel informatie bij zit. Dat ontbreekt dus. Er zijn plaatjes te zien van de albums en er staat van welke tracks de nummers komen maar verder valt het tegen. Geen biografie en er is zelfs niet te vinden wie wat op welke nummers spelen. Desalniettemin een aardige introductie tot deze band. Ik weet nu in ieder geval dat ik er niet verder mee hoef.OProg (8-2004)
Bezetting:
Barbara Bolte - oboe
Stephen Fletcher - piano
Simon Jeffes - composer/various instruments
Helen Liebmann - cello
Peter Mcgowan - violin
Ian Maidman - percussion/bass
Steve Nye - ?
Neil Rennie - ukelele
Geoffrey Richardson - viola
Julio Segovia - percussion
Jill Streater - oboe
Annie Whitehead - tromboneDiscografie:
Music from the penguin cafe (1976)
Penguin cafe orchestra (1981)
Music for a found harmonium (1981)
Mini album (ep) (1983)
Broadcasting from home (1984)
Signs of life (1987)
When in rome (1988)
Union cafe (1993)
Concert program (1995)
Preludes, airs & yodels (1997)
Oskar und leni (1999)
A brief history (2001)
Akarma Akarmarecords.com 2000 58:14
Recensent: H 'JoJo' de V Waardering: Deze CD kocht ik enige maanden terug in een opwelling want ik kende de band Periferia del Mondo (PdM) slechts van naam. Toen ik "In ogni luogo, in ogni tempo" onder de laser legde en beluisterde, ben ik vervolgens eens op de digi-pack gaan kijken uit welk jaar deze release was. Uit 2000 !! Ik viel van verbazing uit mijn stoel. Het klonk namelijk alsof het uit de jaren 70 stamde. Het is retro-symfo van de bovenste plank. Niet alleen door de muzikale invloeden (PFM, Banco, Van der Graaf Generator, Genesis) maar ook door de sfeer op deze schijf. Retro-symfo met kwaliteiten, maar gelardeerd met obligate teksten (in het engels en italiaans), een af en toe haperende, niet al te vaste drummer en een vlakke productie. Het geheel laat bij mij een indruk achter van 'semi-profs'. Een niet zo opwekkend begin van een recensie derhalve.
Maar niet getreurd. De minpunten weten deze Italianen echter te compenseren met redelijk tot goede composities. De schijf trapt veelbelovend af met "L'infedele" met een repeterend oosters synth-thema en een subtiel gespeeld intermezzo waarin de gitaar, dwarsfluit, klarinet en de sopraanstem van Stefanio Mastrogiovanni om voorrang vechten.
De tweede bijdrage, "Ladro", vind ik ronduit knullig klinken. Een simpel thema in een 'jazz-fusion'-verpakking waarin de zang en de blazers kwalitatief op de rand balanceren en elkaar in de weg lijken te zitten.
In track 3 "Leave your Daily" laat PdM horen een late leerling van Premiata Forneria Marconi (PFM) te zijn. Hoewel de oude meesters in een hogere divisie speelden, komt PdM hier verdienstelijk uit de hoek in een nummer dat goed blijft hangen. Minpunt is toch ook hier weer een klarinet die op het randje van 'vals' balanceert.
Het vrij rustige "I Bless the Night' roept herinneringen op - met name door de zang - aan Genesis in de 'Phil Collins'-periode. Het begint heel mooi en ingetogen met een thema dat een aantal malen terugkeert. De expressievere delen van de track blinken wederom niet uit in zuiverheid van zang en samenspel en ook de drummer laat heel wat steken vallen.
"Meltemi" is wat mij betreft een van de betere nummers. De sax maakt de verwijzing naar Van der Graaf Generator en er ontstaat na het intro een lang, experimenteel en psychedelisch middenstuk waarin de synthesizer heerlijk rommelt, pruttelt en op de achtergrond rondcirkelt. Het outro rondt "Meltemi" op een logische wijze af.
Een tweede uitschieter vormt het af en toe vrij stevige titelnummer dat zo'n typische Italiaans sfeertje kent dat ook gemakkelijk kan omslaan naar middle of the road à la Ramazotti. Dat is hier gelukkig niet het geval. Op een smaakvol synthesizertapijt zingt Papotto er lustig op los, soleert de sax op zijn best en ontspoort de gitaar in de goede zin van het woord. Jammer dat men dit niveau niet vaker haalt.
"Brand" doet onverwacht denken aan Solution en Alquin. Compositorisch echter een niemendalletje met een drumsolo die achterwege had mogen blijven, zelfs als de drummer op een hoger plan had gestaan.
Met bijna 12 minuten sluit "The Ghost in the Shell", naar de gelijknamige animatiefilm, dit debuut van PdM af. Hier is de invloed van landgenoten Banco en PFM niet te vermijden. De band hinkt hier echter op vele gedachten, er is weliswaar veel afwisseling maar de integrerende factor ontbreekt enigszins. Toch is dit een track die zeker laat zien dat de band tot meer in staat is.
Over het geheel genomen een voldoende voor "In ogni luogo, in ogni tempo". Wat meer zelfkritiek bij PdM als het gaat om de repertoirekeuze en de muzikaal-technische uitvoering, zou zeker hebben geresulteerd in een evenwichtiger en kwalitatief beter album. Ook het art-work zet deze lijn voort en is het 'net niet'. De schijf is dan wel getooid met een digi-pack met een Dali-achtige afbeelding, maar heeft een 'low budget' uitstraling.
Om te beoordelen of de heren hun leven hebben gebeterd neem ik mij voor binnenkort hun nieuwe album "Un milione di voci" te beluisteren. Tot dat moment gun ik hen het voordeel van de twijfel.H. 'JoJo' de V (2003)
Bezetting:
Claudio Braico - bass guitar
Alessandro Papotto - vocals, saxes, clarinet, flute, effects
Max G.B. Tomassi - all guitars
Bruno Vegliante - keyboards
Tony Zito - drums, percussion
Discografie:
In ogni luogo, in ogni tempo (2000)
Omaggio a Demetrio Stratos (2001, Live)
Un milione di voci (2002)
Blueprint Anthonyphillips 1988 re-release 2001 49:34
Recensent: JProg Waardering:
Ik vraag mij wel eens af wat voor verkoopcijfers Phillips nu eigenlijk heeft en heeft gehad. Op collega-sites lees je nauwelijks tot geen reviews over zijn werk, het blijft redelijk onopgemerkt. Maar gezien zijn jarenlange productie moet er toch wel een serieus afzetgebied zijn. In de collectie van OJE Music bevinden zich 29 items van Phillips en helaas is zijn werk nog niet compleet aanwezig.
Tot zijn meest memorabele werkstukken moeten de albums "The Geese & the Ghost (1977)" en "Wise after the Event (1978)" worden gerekend. Op het laatste album is zelfs een zangbijdrage van Phil Collins te horen. Genoemde albums mogen eigenlijk in geen enkele symforock verzameling ontbreken.
Zijn hoesontwerpen zijn doorgaans schitterend en passen volmaakt bij de muziek van Anthony Phillips.
Het album "Tarka the Otter" is filmmuziek gebaseerd op een boek van Henry Williamson, de vader van Harry Williamson, de co-artiest van Anthony Phillips bij deze gelegenheid. Het laat muziekbeelden horen passend bij de natuur van North Devon zoals die in het genoemde boek door de ogen van Tarka beschreven is. Ik heb het boek niet gelezen maar de drie tracks opgedeeld in diverse "movements" prikkelen de fantasie van de luisteraar zodanig dat men zonder het boek te kennen zich er veel van kan voorstellen. Misschien is het album wat te klassiek voor menige prog-liefhebber, maar hier hebben we toch met de roots van onze muziek te maken. Anthony en Harry hebben heel wat uren in de natuur doorgebracht voordat de composities vorm kregen. Vanaf 1975 is er aan gewerkt voordat het uiteindelijk, inclusief de film, in 1988 uitgebracht werd. Helaas ging de platenmaatschappij snel daarna failliet waardoor het album een collectoritem werd. In 1996 is bij BluePrint voor het eerst een cd versie verschenen. Merkwaardig is wel dat de originele cover vervangen werd maar desondanks was de oplage snel uitverkocht. Gelukkig heeft VoicePrint het werk in 2001 opnieuw inclusief een fraai boekje uitgebracht, wederom met de vernieuwde hoes. Als bonus, track 4, is het nummer "Rising Spring" toegevoegd, de B-side van de single die destijds het licht zag. Een werkelijk prachtig thematisch nummer dat tot mijn favorieten is gaan behoren.
JProg (2003)
De originele hoes
Bezetting:
Anthony Phillips - gitaar en keyboards
Harry Williamson - gitaar en keyboards
The National Philharmonic Orchestra
Krysia Osostowicz - Violin
Ann Morfee - Violin
Janet Crouch - Cello
Anne Glover - Oboe
Ian Hardwick - Oboe
Lindsay Cooper - Bassoon
Nick Cox - Clarinet, Bass Clarinet
Andrew Anscombe - French Horn
Didier Malherbe - Flute, Piccolo, Soprano Saxophone
Julie Allis - Harp
Guy Evans & Dave Sawyer - Percussion
Discografie (ruim 40 producties):
Zie de site van Anthony Phillips: http://www.anthonyphillips.co.uk/
Cyclops pineapplethief.com 2005 58:43
Recensent: OProg Waardering: Steeds vaker zien we dat bands zowel een reguliere uitgave van een album uitbrengen, maar dat ze zelf, niet zelden alleen via hun eigen website, nog een versie lanceren. Marillion is met 'Marbles' hier een goed voorbeeld van, maar ook de hier besproken Britse band The Pineapple Thief heeft dit inmiddels gedaan. Zo verscheen enige tijd geleden '12 Stories Down', een dubbelalbum. Nu ligt er een aangepaste 2-cd in de winkels met als titel '10 Stories Down'. Hiervan is er ook weer een limited edition met een bonus-cd. Volgen we het nog? Toch zijn de twee albums niet hetzelfde. De dubbelaar die nu beschikbaar is heeft een aantal andere nummers dan er origineel op de cd's stonden. Verder is het materiaal opnieuw opgenomen en bewerkt. Iets om de verzamelaar bezig te houden dus. Op de eerste twee albums deed de band me het meest denken aan de vroege Porcupine Tree, terwijl het geheel op het derde album 'Variations on a Dream' toegankelijker werd. De muziek viel het beste te omschrijven als een combinatie van Radiohead, Coldplay en Porcupine Tree, hetzij minder gelikt en rauwer dan de eerste twee bands. De ontwikkeling van de heren onder leiding van zanger en manusje van alles Bruce Soord is in ieder geval doorgegaan. De muziek is iets gladder, beter van productie dan op de vorige albums. Daarnaast is zelfs de hoes een stap voorwaarts. De vorige leek nog op 'mijn eerste Photoshop in vijf minuten', nu is het wel een goed uitziende cover.
Daarbij komen we meteen een beetje bij het nadeel van de band. Het heeft nog te weinig eigen smoel. Het is een mooi album maar nergens is het heel erg origineel. De andere kant is natuurlijk dat de Britten beter door kunnen gaan met fraaie dingen maken die misschien minder origineel zijn dan maar willen vernieuwen op een manier die niemand aanspreekt. Dus: liefhebbers van de bands die ik al noemde kunnen veilig naar de winkel om dit album aan te schaffen. Een misser zal het dan zeker niet zijn! En voor een paar euro meer krijg je er ook nog een prima, in acht dagen geschreven en opgenomen bonuscd bij!
OProg (9-2005)
Bezetting:
Bruce Soord - guitars, keyboards, vocals
Matt O Leary - keyboards, cow bell
Wayne Higgins - guitars, backing vocals
Keith Harrison - drums, cymbals, backing vocals
Jon Sykes - bass guistar, backing vocals
The Richard Hunt Violin Ensemble - violins
Libby Bramley - backing vocalsDiscografie:
Abducting The Unicorn (1999)
137 (2002)
Variations On A Dream (2003)
Live 2003 (2003)
12 Stories Down (2005)
10 Stories Down (2005)
4 Stories Down EP (2005)
Symphonyx.com 2004 44:23
Recensent: OProg Waardering: Michael Pinnella, de naam zal menig progliefhebber niet direct iets zeggen. Het lampje zal gaan branden bij het noemen van de band waarvoor hij als toetsenist al vanaf het begin actief is, Symphony X. Dit Amerikaanse gezelschap is de afgelopen jaren opgeklommen naar de top van de progressieve metal, met zeer sterke albums als 'Twilight in Olympus', 'V (The New Mythology Suite)' en 'The Odyssey'. De groep is alweer een tijd bezig met het maken van een nieuw album en tussendoor maken diverse leden solo een uitstapje. Zo dus ook Pinnella.
De fans van Symphony X die met het aanschaffen van 'Enter by the Twelfth Gate' verwachten een nieuwe cd met muziek van die band in huis te halen, komen bedrogen uit. Veel overeenkomst tussen de pompeuze symfonische powermetal van Symphony X en de soms haast klassiek aandoende muziek op dit album is er eigenlijk niet. Of het moet misschien zijn dat het muzikaal gezien op dezelfde manier theatraal en bombastisch is. Pinnella heeft het dappere besluit genomen om dit album helemaal alleen te maken, zonder enige hulp van buitenaf. Dapper, maar toch vraag ik me af of het niet beter zou zijn geweest om er een drummer van vlees en bloed bij te betrekken. Maar eerlijk is eerlijk, met een drumcomputer heeft hij een meer dan behoorlijk resultaat neer weten te zetten.
Compositorisch komt dit album wat mij betreft nog het meest in de buurt bij het solo-werk van Rick Wakeman, met hier en daar een vleugje Keith Emerson. Verder duikt ook de gedachte aan de Engelse formatie 'The Enid' op, hoewel dat voor een groot gedeelte gebaseerd is op het feit dat die band ook in staat was orkesten neer te zetten door middel van synthesizers. Pinnella's liefde voor klassieke muziek, denk hierbij aan componisten als Beethoven en Mozart, komt naar voren in het tien minuut durende 'Piano Concerto#1'. Naast dit nummer gaat de muzikale reis ook door de wereld van de moderne rock en neemt hij ons mee langs de wortels van de symfo.
'Enter by the Twelfth Gate' is een aandoenlijk album dat qua waardering ergens tussen de drie en vier OJE's hangt. De composities zijn prima in orde. De minpunten zitten in het drumwerk en het feit dat het geluid soms niet zo mooi vol is als je van een 'orkest' zou verwachten, met name in het 'Piano Concerto'. Het is hoorbaar een creatie van een synthesizer. Maar we moeten wel reëel blijven natuurlijk, financieel gezien is het inhuren van bijvoorbeeld een orkest niet haalbaar. We zullen het dus moeten doen met wat Pinnella uit zijn toverdoos weet te halen en dat is meer dan in orde. Ik ben benieuwd wat er in de toekomst nog van zijn hand zal verschijnen. Hopelijk is die drumcomputer dan inmiddels het raam uit.OProg (12-2004)
Bezetting:
Discografie:
Michael Pinnella - all instruments
Enter by the Twelfth Gate (2004)
Kozak - 1976 re-release 1994 38:03
Recensent: OProg Waardering: Pollen is het Franse woord voor stuifmeel. Dit is niet echt iets waar ik aan moet denken als ik het woord "Pollen" hoor. Mijn gedachten dwalen dan over het algemeen af naar twee Franstalige albums. Het eerste is het debuut van de band Pulsar. De andere is afkomstig uit Canada en het betreft hier het enige wapenfeit van de groep die ook meteen als bandnaam "Pollen" koos. Dit gezelschap, afkomstig uit Quebec, leverde in '76 één album af om vervolgens ook weer in het niets te verdwijnen. Het album was de eerste CD-release van Kozak, een labeltje dat inmiddels al lang ten onder is gegaan. Direct gevolg is dat dit album heden ten dage moeilijk te verkrijgen is. De belangrijkste persoon was de bassist, Tom Rivest, die ook zo nu en dan op gitaar en toetsen opduikt. Hij startte de band in 1973. Hij is ook niet de enige die op het keyboard zijn gang gaat. Drie van de vier bandleden gaan zo nu en dan los op piano en diverse keyboards, niet zelden analoog. Het album komt qua stijl nog het meest overeen met Genesis en Yes, maar ook zitten er stukjes in die aan het eerdergenoemde Pulsar en Ange doen denken. Ondanks dat het geheel niet echt origineel te noemen is, is het een zeer sterk werkstuk. Geen van de zes nummers is matig of zelfs slecht te noemen. Het is eigenlijk allemaal van dezelfde hoge kwaliteit. "Vieux Corps de Vie D'Ange" is een snellere opener en het rustige stuk in het midden van het nummer is geweldig. De twee nummers die volgen zijn wat kalmer. Mooie georchestreerde songs met prachtige melodieuze stukken. "Tout L'temps" en "Vivre la Mort" zijn weer wat steviger en agressiever. Spannende ritmes en melodieën met emotionele zang. "Le Femme Ailee" is de afsluiter. Een sterk nummer met moog-werk dat zo nu en dan aan Novalis doet denken. Om kort te zijn. Een topalbum dat zeker aan te raden is aan alle liefhebbers van jaren 70-progrock.
OProg (2003)
Bezetting:
Jacques Tom Rivest - vocals, bass, acoustic guitar, keyboards
Sylvian Coutu - drums, vibraphone, percussion
Claude Lemay - keyboards, flute, vibraphone, backing vocals
Richard Lemoyne - electric & acoustic guitar, keyboards, bass
QuiXote PGM 2001 43:23
Recensent: H.'JoJo' de V. Waardering: 
De Duitse band Poor Genetic Material (PGM) – wat een gekunstelde naam – is een nevenproject van de heren Griffiths en Benedek, respectievelijk zanger en drummer van Alias Eye. PGM werd ooit opgericht door de andere twee leden Glomb en Jaehne en bewoog zich op de eerste twee werkstukken op het terrein van geïmproviseerde soundscapes. Met de uitbreiding van de band is men meer songgericht materiaal gaan componeren, waarbij de atmosferische achtergrond behouden bleef. Zo ook op 'Summerland'.
Ik heb al heel wat lovende woorden gelezen over deze band en met name ook over 'Summerland'. En ik moet zeggen dat ik daar weinig van begrijp, al is een aantal tracks best de moeite waard. Het klinkt hopeloos achterhaalt. Men teert voornamelijk op de ideeën van de bands uit de new wave en aanverwante stromingen zoals The Cure, Heaven 17, ABC en zelfs Duran Duran. De manier van zingen is daar ook een uiting van. Ten slotte is de produktie ronduit iel en lullig te noemen. Met name de drums klinken abominabel en de toetsen alsof ze uit een Casio'otje komen. De citaten van de genoemde bands zijn goed te horen in de openingsnummers 'Shooting Psycho' en 'Wouldism'. Een positieve uitzondering is de track 'Living Desert' waar men zich beperkt tot het neerzetten van een soundscape, hoewel de zang ook hier nogal 'would be' overkomt. Maar daarna vervalt men weer in en vertilt men zich aan het maken van poppy songs. Als Griffiths dan in 'A Secret Song' ook nog een lachwekkende copie van Talking Heads' David Byrne tracht op te voeren door op een quasi kwade manier teksten te declameren – iets waaraan hij zich ook al bezondigde in het openingsnummer - haak ik af en trek voor straf een aantal OJEES af. In 'Late' blijft men gelukkig bij haar oorspronkelijke ambientleest en dat levert dan direct weer een aardig nummer op.
Het ruim elf minuten durende titelnummer begint veelbelovend met mooie synths en piano, klinkt in aanvang een stuk progressiever en levert, al is het dan kortstondig, wat associaties met IQ op. Met name doordat Griffiths de zang wat anders en beter aanzet. Maar na een minuut of zeven vervalt men weer in alle reeds genoemde minpunten. Resumerend vind ik mijn kennismaking met PGM via 'Summerland' een tegenvaller. En een dilemma bij het toekennen van de waardering. Een enkele OJE (matig) zou te weinig zijn terwijl twee OJEES (voldoende) weer te veel eer is. Maar een tussencategorie hebben we niet dus ik moet een knoop doorhakken. Hadden de heren van PGM dat ook maar gedaan toen ze moesten kiezen tussen poppy songs of ambient soundscapes. Ten faveure van de laatste natuurlijk want dat gaat ze een stuk beter af.
H. 'Jo Jo' de V. (3-2004)
Bezetting:
Philip Griffiths - vocals
Philipp Jaehne - keyboards
Stefan Glomb - guitars, bass
Ludwig Benedek - drums
Discografie:
Free to Random Vol. 1 (1999)
Free to Random Vol. 2 (2000)
Summerland (2001)
Leap into Fall (2002)
Winter's Edge (2003)
Delerium PorcupineTree 2002 Duur: 72:59 & 73:30
Recensent: OProg Waardering: Porcupine Tree doet het goed! De band heeft zich door de jaren heen in de schijnwerper weten te spelen en dit leverde een contract op met een 'major' (Atlantic) waarop eind 2002 'In Absenta' verscheen. Het oude PT label Delerium wil hier wel van mee profiteren en als gevolg daarvan komen er langzaam steeds meer nieuwe versies van het oude werk op de markt met andere versies van nummers en bonus materiaal.
Zo is er in 2002 het boxje dat in deze review besproken wordt uitgebracht. Het gebodene is een 2CD met een globaal overzicht van de 'Delerium Years' van Porcupine Tree. Deze periode liep van 91 tot 97 waarna de band overstapte naar het Snapper-label. Bij dit soort werk is het altijd de vraag wie er iets aan heeft en of het niet een doorzichtige en snelle manier is om de fans het geld uit de zak te kloppen. Op de laatste vraag volstaat een ferme "nee". De uitgave is geweldig gedaan. Naast een leuk boxje met 2 cd's bevat het een dik full-color boekje met de geschiedenis van de band. Het boekje is rijk aan prachtige foto's en anekdotes.
De keuze voor de nummers is ook prima. Natuurlijk kan je er altijd over twisten of er wel of geen essentiële dingen ontbreken, maar dit album geeft een prima overzicht van de ontwikkeling van Porcupine Tree. Naast het bekende werk als 'Radioactive Toy', 'Voyage 34 part 1' en 'Dark Matter' bevatten deze schijven ook een aantal erg leuke B-Sides en nieuwe nummers. 'Synesthesia' is bijvoorbeeld aanwezig als langere versie. "Stars Die" van de single 'Moonloop' staat er gelukkig ook op. Dit topnummer is opgenomen tijdens de 'Sky moves sideways' sessies maar niet op de CD terecht gekomen. Hiervan had Wilson al snel spijt en het nummer werd vervolgens wel op de US editie van het album gezet. 'Men of Wood' is origineel van de eerste Wilson-band Karma. 'Phantoms' komt uit de 'Up the Downstair' periode en is ooit als 'Internet only release' te downloaden geweest.
Dit toch wel hele leuke boxje moet een euro of 20 kosten. Voor zowel de fan als iemand die onbekend is met de band is het voor dit bedrag een topaankoop!
OProg (2003)Bezetting:
Steven Wilson - vocals, guitars, keyboards
Colin Edwin - bass
Chris Maitland - drums, percussion
Richard Barbieri - keyboards
Discografie (zeer selectief):
On the Sunday of Life..... (1991)
Voyage 34 (1992)
Voyage 34 : Remixes (1993)
Up the Downstair (1993)
Staircase Infinities (1994)
Yellow Hedgerow Dreamscape (1994)
The Sky Moves Sideways (1995)
Signify (1996)
Coma Divine Live (1997)
Stupid Dream (1999)
Lightbulb Sun (2000)
Voyage 34 - The Complete Trip (2000)
Recordings (2001)
Stars Die: The Delerium Years 1991 -1997 (2002)
In Absentia (2002)
Lava Records/WEA PorcupineTree 2005 59:44
JProg's
waardering: H.'JoJo' de V. waardering:
JProg's waardering:
Heeft Porcupine Tree (PT), lees Steve Wilson, de lijn van het vorige album ‘In Absentia' op de nieuwe cd ‘Deadwing' voortgezet? Ja en nee. Er is ruimte voor psychedelisch georiënteerde muziek maar de keuze voor toegankelijkheid lijkt definitief gemaakt met plaats voor kortere songs die potentieel hitgevoelig zijn. Of hier druk van de platenmaatschappij speelt zou kunnen, maar daar zie ik Wilson niet voor aan.
De heftige opening en titelsong verrast door de metalgitaren en een gitaarsolo van Adrian Belew, hoewel ook de onmiskenbare PT momenten van vooral Barbieri niet ontbreken. Daar is gelukkig bijna tien minuten alle gelegenheid voor. Het volgende ‘Shallow' is een voorbeeld van de manier waarop PT met wat meer “poppy” muziek de markt wil veroveren. Heel modern met vooral stevig gitaarwerk, een trend die niet alleen bij PT waarneembaar is. De progmuziek is de laatste jaren over de gehele linie duidelijk harder geworden. Maar ‘Shallow' heeft gelukkig veel meer te bieden dan een gemiddeld popdeuntje. Zelfs een Steve die klinkt alsof hij door een afgeknepen microfoon zingt. Een andere gedoodverfde single, de track ‘Lazarus', is daarentegen zeer melodieus, dromerig en toont een heel ander gezicht dan de twee voorgaande songs. Op ‘Halo' trekt men weer fors van leer met een, maar dat geldt voor de hele cd, excellerende ritmesectie bestaande uit bassist Colin Edwin en drummer Gavin Harrison. Steve Wilson moet van de basgitaar afblijven met een basspeler in de band die dit zo wervelend kan. Het centrale nummer op dit album is ‘Arriving Somewhere But Not Here', tot nu toe mijn favoriete track. Het biedt met ruim twaalf minuten een prachtige doorkijk van het PT van 2005, veel contrasten, tegendraads en doelgericht. Het is ook een overgang naar het wat rustiger, meer aan PT van ‘The Sky Moves Sideways' en ‘Signify' refererende tweede deel van het album. ‘Mellotron Scratch' bevestigt dit direct en doet de titel eer aan. 'Open Car' heeft niet alleen een grappige tekst maar staat bol van mooie synthesizers vermengd met harde gitaarrifs. 'The Start Of Something', met bijna acht minuten een relatief lange song, is heel stemmig niet alleen door de fraaie “soundscapes”. Gavin Harrison is hier weer geweldig bezig. Op mijn cd is de laatste track ‘Glass Arm Shattering', een rustig eind dat na het overweldigende begin van het album het geheel mooi rond maakt.
Kennelijk zijn er ook cd's met een nieuwe uitvoering van ‘Shemovedon', maar bij mij dus niet. Ik vrees dat de verstokte fan, zoals helaas te doen gebruikelijk bij PT, nog heel wat geld kwijt kan. Er schijnen diverse versies van het album op de markt te komen, een Amerikaanse, een Europese, een DVD met drie extra nummers, een uitgave in boekformaat en een vinylpersing. Een vervelende gewoonte omdat je meestal weer een paar songs niet hebt als je de aanschaf tot één wilt beperken.
Concluderend moet worden vastgesteld dat PT zich verder heeft ontwikkeld waarbij de dominante rol van Steve Wilson groter dan ooit is. Daar moet hij wel op letten, zelfs zijn gastspelers krijgen weinig ruimte voor een eigen invulling. Wat doet die Micheal Ákerfeldt van Opeth eigenlijk meer dan wat meezingen in het koortje en een gitaarsolootje in ‘Arriving Somewhere But Not Here'? Het heeft geleid tot een product met twee gezichten maar dat maakt acceptatie door liefhebbers van het oudere werk van de band wel gemakkelijker. Mijn gewaardeerde collega H. 'JoJo' de V. heeft daar echter moeite mee getuige zijn open brief aan Mr Wilson.
Het begeleidend boekje is mysterieus met een erg lelijke voorkant waardoor de veel te grote sticker zowaar functioneel wordt.
JProg (4-2005)
H.'JoJo' de V. waardering:
Open brief aan Steven Wilson p/a Lava Records, USA
Zeer gewaardeerde heer Wilson,Mijn dBase telt inmiddels 42 items van uw uitstekende band Porcupine Tree en de vele sideprojecten waarbij u betrokken bent. Ik voel mij dan ook sterk verbonden met u en uw werk en daarom gerechtigd u dit schrijven te doen toekomen.
Toen ik vele jaren terug uw band ontdekte was ik verbaasd over de uitzonderlijk hoge kwaliteit van de composities, de krachtige maar ook subtiele uitvoering en de psychedelische sfeer waarin de albums waren gegoten. “Hij is verder gegaan waar Pink Floyd geëindigd is”, zei ik als verstokte Floydfan. Al vernam ik uit welingelichte kringen dat u met die repeterende associatie niet altijd even blij was. Zwakke albums maakte u niet. Wel hoogtepunten zoals ‘The Sky Moves Sideways', ‘Signify', ‘Coma Divine' en ‘Lightbulb Sun'. Natuurlijk voelde ook u dat op den duur een lichte wending noodzakelijk was. Het voorlaatste album ‘In Absentia' was daar met wat toegankelijker en lichtvoetiger tracks een uiting van. Hoewel ik bedenkingen had en heb, beklijfde dit album ten slotte min of meer door de goede composities. Nu heeft dan uw nieuwste boreling het levenslicht gezien.
Met het verschijnen van ‘Deadwing' heeft de tendens naar toegankelijkheid zich helaas vastgezet, somtijds aangevuld met metalachtige passages. En ik moet u eerlijk zeggen: dat bevalt mij helemaal niet. U komt daarmee in de contreien van de ‘mainstream' in de progrock. Hetgeen uw ‘popie jopie' platenmaatschappij - kijk naar hun site en huiver - zeer zal uitkomen. Porcupine Tree wordt meer van hetzelfde. Het twinkelt en sprankelt niet meer, de creatieve elementen en verrassingen zijn grotendeels verdwenen of zoals collega OProg mij zei “het absoluut artistieke is weg”. Het blijft aan de goede kant van de streep en zo af en toe schemeren uw ongekende kwaliteiten door zoals in ‘Arriving Somewhere but not here' of in ‘Open Car'. Maar per saldo is het gemiddeld geworden. Volgens mij bent u echter geen man van gulden middenwegen en compromissen. En toch klinkt alles zo. Er moet dus iets aan de hand zijn met u ….
Ik matig mij aan te weten wat er aan schort. U bent te druk. Als je teveel weet, raak je in de war. Als je teveel doet ook. Ik adviseer u dan ook: ga er eens een jaar of twee tussenuit. Een ‘sabbatical period' doet wonderen. Het stimuleert de creativiteit, het hoofd raakt leeg, nieuwe wegen en kansen kunnen weer worden waargenomen. Een tweede advies: maak keuzes want u wilt en doet teveel. U wilt producer, muzikant, componist en met ‘Deadwing' zelfs scenarioschrijver van films zijn. Niet alleen in PT maar ook binnen No-Man, Incredibly Expanding Mindfuck, Bass Communion, Blackfield en wat al niet meer. U droogt sneller dan nodig op. Uw houdbaarheidsdatum komt daarmee met rasse schreden in het zicht. Een laatste advies dat daarmee samenhangt: delegeer en vertrouw op uw prima bandleden. Hoewel u gast Adrian Belew een aantal passages op gitaar heeft laten overnemen, heeft u er op ‘Deadwing' vreemd genoeg zelfs voor gekozen om bas te spelen op vier van de negen tracks! Terwijl u de uitstekende Colin Edwin in de gelederen heeft. Ergo: maak keuzes en trek eens door de wereld. Een paar maanden Rottumerplaat doet wonderen of ga zoals Paul Cook van IQ een jaar of wat de Schotse Hooglanden in. U zult uw werkelijke kwaliteiten weer ontdekken en u gaat weer genieten. En dientengevolge de luisteraar ook.Hoogachtend,
H. ‘JoJo' de V. (04-2005)Bezetting:
Steven Wilson - vocals, guitars, piano, keyboards, hammered dulcimer, bass guitar
Richard Barbieri - keyboards, synthesizers
Colin Edwin - bass guitars
Gavin Harrison - drums, percussion
Gasten:
Adrian Belew - sologuitar track 1 en 4
Micheal Ákerfeldt - harmony vocals, 2e sologuitar track 5
Roadrunner PorcupineTree 2007 50:08
Recensent: OProg Waardering: Bij het beluisteren van de nieuwe Porcupine Tree, een band die geen introductie meer behoeft, valt des te meer op wat een grote verschillen er eigenlijk zijn met het materiaal dat Steve Wilson schrijft voor zijn verschillende projecten. De nummers op dit album zouden bijvoorbeeld niet passen op het onlangs verschenen tweede album van Blackfield, het album waarop Wilson wederom de samenwerking aanging met Aviv Geffen. 'Fear of a Blank Planet' is het eerste album dat op Roadrunner is verschenen. Toen de band ooit bij Delirium vertrok om het geluk te beproeven bij het 'major' label Atlantic, bestond bij sommigen de vrees dat de band concessies zou doen aan haar muziek om het aantrekkelijker te maken voor een groter publiek. Dit muziek bleef echter voor het grote publiek ontoegankelijk en ook de overstap naar Roadrunner heeft hier niets aan weten te veranderen.
Zoals de hoes al doet vermoeden is 'Fear of a Blank Planet' een conceptalbum. De nummers zijn geschreven vanuit het perspectief van een kind, dat opgroeit te midden van alle moderne vormen van vermaak zoals televisie, internet, MP3-spelers, computergames en zelfs drugs op doktersadvies. Daarnaast is, passend voor de manier waarop mensen uit de prog kijken naar een groot deel van de TMF/MTV-cultuur, ook de wijze waarop de huidige generatie naar muziek luistert een thema. Hierbij telt niet alleen de lage waarde die men toekent aan muziek. Ook het aanschaffen ervan in de vorm van downloads krijgt een plaats. Daar waar er op de vorige twee albums nog redelijk wat invloeden te horen waren van Opeth, opgedaan tijdens het produceren van hun albums door Steve Wilson, zijn die nu grotendeels verdwenen. Toch ligt 'Fear of a Blank Planet' in dezelfde lijn als de twee voorgaande albums. De harde stukken zijn er nog steeds, maar ook zijn er experimentelere passages te horen die weer teruggrijpen naar het oudere werk. Mijn absolute hoogtepunten zijn 'My Ashes', een nummer dat bij mij het gevoel van 'Lazarus' van het vorige album ‘Deadwing’ oproept, en 'Anesthetize'. Dit laatste is met bijna achttien minuten het langste nummer van het nieuwe album. Het is dan ook een mix van stijlen. Het begin grijpt naar mijn idee terug naar 'The Sky Moves Sideways', terwijl er een middenstuk inzit dat doet denken aan het I.E.M. project van Steve Wilson, waarin hij zijn variant van het genre ambient laat horen. Het harde laatste deel bevat een geweldige, stevige gitaarsolo van Alex Lifeson van Rush dat precies toevoegt wat het album op dat moment nodig heeft. Het nummer is een soort muzikale tijdreis langs alle facetten die de band te bieden heeft. Om eerlijk te zijn zijn er verder geen verrassingen op het album. Dat wil zeggen dat het album de constante kwaliteit biedt die van te voren verwacht werd. De overige vier nummers laten de wat modernere kant van Porcupine Tree horen en stellen me zeker niet teleur. Een belangrijke rol is er ook voor Gavin Harrison die werkelijk geweldig drumwerk laat horen.
Er zullen wel weer mensen zijn die mijmeren dat de muziek niet meer zo goed is als het vroeger was, in de tijd van ‘Signify'. De band is nou eenmaal volwassener geworden en heeft zijn eigen richting gekozen. Het geluid is wat ruwer en steviger en de groep heeft nu niet meer zoveel invloeden van Pink Floyd. Terecht, want een band moet zich nu eenmaal ontwikkelen en niet telkens hetzelfde kunstje uithalen. Hier is Porcupine Tree wederom in geslaagd en het eindresultaat zal in menig jaarlijst hoge ogen gooien. Voor de snelle koper is er overigens een fraaie gelimiteerde editie uitgekomen met naast het reguliere album ook nog eens de muziek op dvd in 5.1 geluid. Zelfs voor wie die niet kan afspelen is het een interessante uitgave door de mooie verpakking en het veertig pagina’s tellend boekje.OProg (5-2007)
Bezetting:
Steven Wilson - vocals, guitar, piano
Richard Barbieri - keyboards, synthesizers
Colin Edwin - bass guitar
Gavin Harrison - drums & percussion
met:
Alex Lifeson - guitar solo (3)
Robert Fripp - soundscapes (5)
John Wesley - backing vocals
Discografie (beperkte selectie):
On the Sunday of Life..... (1991)
Voyage 34 (1992)
Voyage 34 : Remixes (1993)
Up the Downstair (1993)
Staircase Infinities (1994)
Yellow Hedgerow Dreamscape (1994)
The Sky Moves Sideways (1995)
Signify (1996)
Coma Divine Live (1997)
Stupid Dream (1999)
Lightbulb Sun (2000)
Voyage 34 - The Complete Trip (2000)
Recordings (2001)
Stars Die: The Delerium Years 1991 -1997 (2002)
In Absentia (2002)
Deadwing (2005)
Fear of a Blank Planet (2007)
Sony Music PFM 2002 DVD: 2.15:00 + 13:00 (extra's) / CD: 72:29 + 71:14
Recensent: OProg Waardering:
Kreeg ik een jaartje geleden al de cd-versie in handen van PFM's "Live in Japan", inmiddels heb ik ook de dvd van dit werkstuk voor me liggen. Een klein verschil tussen de tracklist van beide albums is dat op de cd twee nummers extra staan. De cd begint met "Sea of memory" waar Peter Hammill speciale gast is. Het stuk is gevarieerd en doet uiteraard denken aan zowel PFM als Van Der Graaf Generator. Het tweede extraatje is een stuk van Franco Battiato, het nummer "Bandiera Bianca" en is in de stijl van de laatste albums van PFM. Daarna gaat ook op de cd het concert van start. Al vrij snel valt in ieder geval de werkelijk sublieme beeld- en geluidskwaliteit op. Het geheel is trouwens ook erg mooi en rustig gefilmd. De nummers die aan bod komen zijn veelal afkomstig uit de jaren zeventig. Het is dan ook geweldig om bijvoorbeeld "River of Life" van het eerste Engelse PFM album "Photos of Ghost" te horen. Op "Old Rain" na is overigens dit gehele album aanwezig, net als "Storia di un Minuto", waarvan alleen "Grazie Davvero" ontbreekt. Het is trouwens sowieso een opvallende keus om
van "Photo's of Ghost" de Engelse versies van de nummers te kiezen en voor de stukken van "The World became the World" te gaan voor de Italiaanse. De zang wordt, voor veel van het 'oudste' werk, gedaan door Franco Mussida en soms door Flavio Premoli. Maar ook Franz di Cioccio verlaat zeer regelmatig de drumkit om als een echte frontman aanwezig te zijn, wat hem erg goed af gaat. Hij is al goed bij stem, maar ook zijn podiumpresentatie is erg sterk. De drums worden overgenomen door een extra drummer zodra hij de kit verlaat. De songs van "Chocolate kings" en met name "Jet-lag" klinken trouwens veel symfonischer dan op de studioalbums. Ook komen er stukken van "Suonare Suonare" aan bod. Niet te vergeten zijn de fraaie solo-stukken op viool, piano en gitaar.
Het zal duidelijk zijn. Deze schijf is, zowel op cd als op dvd, een absolute aanrader. Voor mensen die nog niks van deze geweldige band hebben is het een prima introductie en voor de fans een perfecte registratie van oud werk live. Alle sterke nummers van de eerste tien jaar PFM komen voorbij. De uitvoering en geluidskwaliteit zijn geweldig en zelfs het oude PFM-logo is weer opgedoken. Werk van de hoogst haalbare kwaliteit!
OProg (11-2003)Bezetting:
Franz Di Cioccio - voice, drums & percussion
Patrick Djivas - bass
Franco Mussida - guitars, voice
Flavio Premoli - keyboards, voice
Met:
Piero Monterisi - drums
Lucio Fabbri - violin, keyboard, guitar, backing vocal
Gast op "Sea of memory"
Peter Hammill - lead vocal on " Sea of Memory"
Discografie:
Storia di un minuto (1972)
Per un amico (1972)
Photos of ghosts (1973)
L'isola di niente (1974)
The world became the world (1974)
Live in USA / Cook (1974)
Jet lag Zoo (1977)
Suonare suonare (1980)
Performance (1982)
PFM? PFM! (1984)
Miss Baker (1987)
Ulisse (1997)
www.pfmpfm.it (1998)
Serendipity (2000)
Live in Japan (2002)
10 anni live 71/81 (1996)
prestoballet 2005 47:19
Recensent: JProg Waardering:
Presto Ballet is de nieuwe band van Kurt Vanderhoof, de gitarist van Metal Church. Het uitgangspunt bij het maken van het eerste album, ‘Peace Among the Ruins', is opmerkelijk. Er is gebruik gemaakt van analoge synthesizers, hammond orgel en mellotron. Het album is ook nog op analoge recorders opgenomen omdat digitale opnametechnieken het echte gevoel zouden verwoesten en op die manier een ‘natuurlijk oud geluid' het best tot stand komt. Dat laatste is baarlijke nonsens natuurlijk, zeker als je het vervolgens op cd en niet op lp uitbrengt. Daarnaast is het pad gevolgd, zoals men zelf aangeeft, van bands als Kansas, Yes, Genesis en Deep Purple. Progressieve muziek zei men toch?
‘Peace Among the Ruins' laat al direct de scheurende hammond en majesteitelijke mellotron horen. Presto Ballet brengt krachtige progrock waarin een grote rol door genoemde toetseninstrumenten gespeeld wordt. Ook ‘The Fringes' en ‘Seasons' zijn goed in het gehoor liggende up-temponummers waar voldoende ruimte is voor bijzondere effecten. Pas met ‘Find the Time', dat opent met melancholieke mellotronklanken, gaat het wat rustiger en laat de cd een ander gezicht van de band horen. Zanger Scott Albright, een beetje Steve Walsh in zijn jonge jaren, kan er wat van maar dat geldt eigenlijk, Kurdt Vanderhoof voorop, voor alle bandleden. Bovendien zit de van zijn soloalbum bekende Brian Cokeley in de band die, naast eveneens leadzang, heel wat toetsenwerk verricht. ‘Speed of Time' heeft zelfs een folky begin maar ontwikkelt zich al snel tot dampende rock met weer die opvallende eigenwijze analoge keyboards. Toch heel origineel. Gekoppeld aan dit nummer zit ‘Sunshine' dat vol zit met psychedelische geluiden en een arrangement heeft dat aan The Beatles doet denken. Op ‘Slave' wordt teruggegrepen naar het eerste deel van het album, een steviger mix van genoemde muzikale ingrediënten. De laatste track ‘Bringin' it on' bevestigt mijn oordeel definitief. Dit is een bovengemiddeld album en één van de aangename verrassingen van dit jaar. Het biedt de luisteraar een boeiend herleven van oude tijden in een moderne jas. Vanderhoof noemt de band een “Modern 70's progressive rockband” en daar zit zeker veel in. Van de genoemde referenties vallen mij voornamelijk Kansas en Yes op, Genesis helemaal niet, maar in geen enkel opzicht kan van een kloon van deze bands gesproken worden. Daar heeft Presto Ballet teveel een eigen geluid voor.
JProg (5-2005)
Bezetting:
Scott Albright - lead vocals, acoustic guitar
Brian Cokeley - piano, hammond, synths, lead vocals
Brian Lake - bass
Kurt Vanderhoof - guitars, mellotron, hammond, synths, piano
Jeff Wade - drums
Discografie:
Peace Among the Ruins (2005)
Solo:
Vanderhoof - A Blur of Time
protokaw 2006 62:51 Recensent: JProg Waardering:
Gitarist Kerry Livgren heeft het met Proto~Kaw, zijn band voordat hij mede Kansas formeerde, niet bij de herrijzenis in 2004 gelaten. Met zijn vroegere maatjes is een solide opvolger van het destijds uitstekend beoordeelde ‘Before Came After’ voortgebracht. Solide is een erg abstracte beoordeling, er is eigenlijk niet zo gek veel over het album te melden, naast uiteraard de gebruikelijke algemeenheden. Als ‘Before Came After’ in de smaak viel is 'The Wait of Glory’ een risicoloze aanschaf en zo niet, dan zal deze cd ook niet bekoren. Er zit niet zo gek veel ontwikkeling in de muziek van de band, zelfs klinkt het af en toe gezapig, waarbij zich bij mij regelmatig de behoefte aan wat meer vuur opdringt. De band is compacter, hechter, meer ingespeeld, maar de recepten die worden gebruikt zijn voor het merendeel gelijk. Wat valt op?
De opener ‘Nevermore’ is ijzersterk. Proto~Kaw heeft meer jazz in de muziek dan het oude Kansas en er is ook ruimte voor psychedelische intermezzo’s. Orkestraties zoals op het volgende ‘Relics of the Tempest’ vullen regelmatig de songs aan waardoor de zang van Lynn Meredith nog fluweler klinkt. Fluiten en saxen doorspekken de nummers veelvuldig waarbij Livgren naar hartelust zijn gitaar kan laten gillen en de keyboards gepast meedoen. De songs zijn gevarieerd, aangenaam en zonder scherpe kanten. En die mis ik wel eens, het is allemaal te veel, te mooi, tegen het saaie aan. Goede voorbeelden daarvan zijn ’When the Rain Come’ en 'On the Eye of the Great Decline’. ‘Physic’ is een broodnodig meer up-tempo nummer met een lekker lopend hoofdthema en een mooie sax in duel met de toetsen. Het kermisachtige en instrumentale ‘Osvaldo’s Groceries’ houdt de luisteraar ook wakker waarna op ‘The Virgil’ de rust weerkeert met een door piano ingezette heuse ballad. Fluiten omlijsten sfeervol en mede door de tekst is de brave sfeer terug. ‘Old Number 63’ heeft veel meer rock met een nog een keer accelererende Livgren op zijn gitaar. Via het grappige ‘Melicus Gladiator’ wordt pas weer op het laatste nummer ‘Picture This’ het hoge niveau van de start van het album gehaald.
'The Wait of Glory' is een goede cd maar minder verrassend dan zijn voorganger, waarbij Proto~Kaw zich wel duidelijker als een andere band dan Kansas heeft geprofileerd. Het album is ook als “Special Edition” met een bonustrack en dvd van een optreden op Nearfest 2005 verkrijgbaar.JProg (2-2006)
Discografie:
Bezetting:
Kerry Livgren - gitaar, keyboards, zang
Lynn Meredith - zang
John Bolton - fluit, sax
Brad Schultz - drums
Dan Wright - keyboards, zang
Craig Kew - bas, zang
Early Recordings from Kansas 1971-1973 (2001)
Before Came After (2004)
The Wait of Glory (2006)
purereasonrevolution 2007 64:57 Recensent: JProg Waardering: ‘The Missing Link’ tussen Pink Floyd en de 21e eeuw. Ga zo maar eens als nieuwe band uit de startblokken. Andere referenties maken het ook al niet gemakkelijker. Echo’s van The Mars Volta, Muse, Gentle Giant, Beach Boys en interessant voor fans van Porcupine Tree en Radiohead. Roept u maar. Laten we gewoon maar eens luisteren.
Pure Reason Revolution bestaat uit de broers Jon (zang, gitaar, toetsen, bas) en Andrew (drums) Courtney. Bassiste en zangeres Chloe Alper, Jamie Willcox (gitaar, zang) en James Dobson (toetsen, viool, bas, zang) en Greg Jong (gitaar, toetsen, zang) maken de groep compleet. Een redelijk bont gezelschap dus. De bandnaam moet wat zeggen over de muziek die revolutionair, radicaal en opwindend zou zijn. Men filosofeert er behoorlijk op los en trekt het vergelijk met onbegrensde dromen en de psychedelica in de muziek van de band. Muziek zonder regels die om het even wat voor instrumenten of songduur kan hebben.
Het eerste nummer van de cd, ‘Aeropause’, doet ontegenzeggelijk aan Pink Floyd denken. Dromerige gitaren en spacy toetsen op een zware ritmische basis zorgen voor een aangename maar niet direct verrassende start. De productie is anders dan anders, vooral de drumpartij klinkt merkwaardig. Het vervolg, ‘Goshen’s Remains’ is een stuk steviger waarbij de vrouwelijke vocalen me aan Enya doen denken en de viool op het eind voor een mooie invulling zorgt. De eigenaardige drummix blijkt alleen in het eerste nummer te zijn toegepast. Via ‘Apprentice of the Universe’, waarin de registers toetsen en gitaar nog meer opengaan, kom ik bij een hoogtepunt, het bijna twaalf minuten durende ‘The Bright Ambassadors of Morning’. Meerstemmige zang vermengd met spacy geluiden van voornamelijk keyboards en een ontspannen beat zorgen voor een knap spektakel. Alleen heb ik de in de aanhef genoemde referenties na de eerste track niet meer herkend. Ik kan me echter voorstellen dat liefhebbers van alleen dat soort bands het langdradig zullen vinden. ‘Nimos and Tambos’ vind ik een song die weliswaar wakker maakt maar de compositorische opbouw boeit me niet. ’Voices in the Winter’ is spannender en vooral de gitaar grijpt weer terug naar de luie sfeer van het openingsnummer. De verrassende wending naar ‘In the Realms of the Divine’ is origineel waarbij de viool opvalt en aan David Cross doet denken. ‘Bullitts Dominae’ heeft een zeer stevig en enigszins bombastisch fundament, waarbij de viool zijn deel weer opeist en de lichtvoetige zang van Chloe en Jon of Jamie een mooi contrast is. Het dubbelnummer ‘Arrival’ en ’The Intention Craft’ is opnieuw een hoogtepunt ingeleid door een heftig intro vol toetsen en viool. De zang is wel eenvormig op den duur maar de combinatie met het instrumentale deel is bijzonder goed. Het benadert het meest de aangekondigde spacerock in een nieuwe jas. Het laatste nummer bestaat ook weer uit twee delen, ‘He Tried to Show Them Magic!’ en ‘Ambassadors Return’. Alleen, de dertien minuten blijken er effectief maar acht te zijn omdat er een stilte van vijf minuten valt. Het tweede deel hoor je dus in de praktijk nooit en dat is jammer. In eerste instantie geen verrassend nummer verder, het borduurt voort op de voorgaande tracks. De bijzonderheden in de zanglijnen en instrumentale invulling, die zijn er wel degelijk, laten zich pas na wat intensievere luisterbeurten ontdekken.
Pure Reason Revolution heeft met ‘The Dark Third’ een indrukwekkend en onderscheidend album afgeleverd. Na wat verveeldheid na de eerste draaibeurten is het snel een groeier gebleken. Alleen vind ik de inleidende voorstelling van de band overdreven. Maak dat maar eens waar.JProg (01-2007)
Bezetting:
Jon Courtney - gitaar, toetsen, bas, zang
Andrew Courtney - drums
Chloe Alper - bas, zang
James Dobson - toetsen, viool, bas, zang
Greg Jong - gitaar, toetsen, zang
Jamie Willcox - gitaar, zangDiscografie:
The Dark Third (2007)© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
