SHORT OJEMUSIC CUTS
De cd's zijn gewaardeerd met een aantal "OJE's".
Slecht: 1 OJE; Matig: 2 OJE's;
Goed: 3 OJE's; Uitstekend: 4 OJE's; Topklasse: 5 OJE's.
Een aangename verrassing van 2004 is de nieuwe Zweedse band Liquid Scarlet. Twintigers die progressieve rock spelen in de stijl van Anekdoten, Landberk en Änglagärd. Maar ze weten er op een originele manier iets eigens aan toe te voegen waardoor een heel fris en nieuw geluid ontstaat. De zang lijkt in aanvang wat onvast, even wennen, maar na een aantal draaibeurten blijkt het een geweldige schijf te zijn. De golven keyboards die de weg gewezen worden door heftige gitaarrifs zijn geweldig en regelmatig vallen seventiessferen uit verschillend proghoeken op. Vooral de ingetogener nummers blinken uit door veel sfeer en emotie.
Het Poolse Lizard bracht deze ‘Official Bootleg' uit na het verschijnen van het eerste album. Dat was in het jaar '99 en in 2003 verscheen de remaster met bonustracks al. De opnamen dateren van '96 en '97. Om toch een volwaardige show te kunnen geven is er, naast materiaal van het eerste album, ook een aantal covers aanwezig. Iets meer dan de helft van de schijf is gevuld met nummers van het debuut ‘W Galerii Czasu'. De uitvoeringen zijn sterk en de opnamekwaliteit goed. Daarnaast horen we ‘21st Century Shizoid Man', een beetje een afgezaagde keuze wat mij betreft. Ook komen twee andere King Crimson nummers langs, te weten ‘Moonchild' en ‘In the Court of the Crimson King', die beide best goed zijn. Tot slot passeert ‘In the Dead of Night' van U.K.. In deze versie horen we een vreemd gebrabbel van zanger Damian Bydlinski, dat soms iets van Engels wegheeft. Het album is geen topper maar wel leuk als ‘W Galerii Czasu' de luisteraar al kan bekoren. Mensen die de band nog niet kennen maar wel liefhebber zijn van neo-prog of de bovengenoemde bands, kunnen misschien beter eerst het studiomateriaal luisteren.
Lizard leek tot vorig jaar een gedane zaak. In rook opgegaan na ooit uitstekende cd's te hebben gemaakt zoals hun laatste album ‘W galerii czasu' uit 1996. Plotseling was daar in 2004 ‘Psychopuls'. Probleem met Lizard was dat ze regelmatig te weinig afstand namen van hun grote voorbeeld King Crimson. ‘Psychopuls' gaat daar ook enigszins mank aan, naast de constatering dat de nummers teveel telkens terugkerende muziekpatronen bevatten. Anno 2005 ligt er alweer een nieuwe cd, ‘Tales from a Artichoke Wood'. Zanger/gitarist/componist Damian Bydlinski heeft omringd door zijn trouwe ritmesectie mijn kritiek ter harte genomen en heeft een zeer verfrissend en sterk album afgeleverd in de kenmerkende Lizard-stijl met Poolse zang. Een prachtig hoesontwerp siert het geheel passend.
Magnum heeft met 'Brand New Morning' een uitstekende opvolger van het uit 2002 stammende 'Breath of live'. Het duo Clarkin-Catley heeft de line-up van dit album weten voort te zetten en de "Pomp Rock" van de band wordt direct overtuigend neergezet door de opener en titeltrack. Maar ook het vervolg mag er zijn en na al ruim 25 jaar actief te zijn hebben de heren er nog steeds zin in. Het heeft weinig met progressieve muziek te maken, dat heeft het waarschijnlijk ook nooit gehad en is ook nooit de bedoeling geweest. Maar het is niet al te ver weg van de progrock en het zal de meeste liefhebbers hiervan wel goed bevallen. Je moet regelmatig door het tekstmateriaal, veel 'Love, last Goodbyes, hard Roads and Times to come together', heenbijten, maar dat is nooit Magnum's sterkste kant geweest. Vakmensen zijn en blijven het, goed componeren en het spelen van Magnum-muziek zullen ze nooit verleren.
Na de dood van Geoff Mann viel er niet alleen in het landschap van de progressieve rock een leegte maar ook binnen de band waar hij op dat moment deel van uitmaakte. De band was EH! en de overgebleven leden gitarist John Maycraft, bassist Paul Keeble en drummer Gary Mitchell. Nog één album zouden ze maken zonder hun bandleider en dat kwam iets meer dan een jaar na het wegvallen van Mann uit onder de bandnaam MK II. De muziek op het album heeft dezelfde sfeer als 'Ministry of the Interior' van EH!. Krachtige nummers, alles instrumentaal en de heren maken flink gebruik van midi-samples zonder dat het geheel een electronisch gevoel krijgt. Liefhebbers van Geoff Mann zullen dit album zeker kunnen waarderen en de tijd is rijp om het, alweer twaalf jaar na dato, opnieuw uit te brengen, zodat de beschikbaarheid eindelijk weer eens beter zal worden.
Liefhebbers van wat steviger werk kunnen het nieuwe album van Mojave 3, 'Spoon and Rafter', beter links laten liggen. Dit werkstuk valt meer in de categorie droompop of, indien aanwezig, hangmatmuziek. De tien tracks refereren aan een scala artiesten, van Beatles tot Neil Young en van Dylan tot Drake, hoewel het stempel "British folk" ook veelvuldig geplakt wordt.
Maar let wel op, het is en blijft dromen, luieren en slenteren. Maar dat is regelmatig heel aangenaam.
Klik voor JProg's uitgebreide review
Mostly Autumn heeft een flinke verandering ondergaan. Niet alleen een nieuwe drummer, maar ook een steviger aanpak waarbij de Keltische invloeden goeddeels verdwenen zijn. Ook de rol van zangeres Heather Findlay is duidelijk minder en de fluit van Angela Gordon komt nog maar sporadisch voor. Het resultaat, ‘Storms Over Still Water', kent twee gezichten. Het eerste is veelal mainstream rock, het tweede kent meer de bekende Mostly Autumn sound. Dit deel van de cd is bij mij dan ook favoriet. Geen behoudzucht, maar de nummers zijn interessanter, dynamischer en vooral gevarieerder. ‘Storms Over Still Water' is daardoor niet het beste MA album tot nu toe, maar het biedt, na enige gewenning, een degelijk stuk muziek met een dominerender rol van Brian Josh dan we gewend waren van eerdere albums.
Museo Rosenbach is bekend door Zarathustra, een alom bejubeld meesterwerk uit 1974. De band kan niet bogen op een grote "output". Naast een Live cd uit 1972 en een "rare and unreleased" cd uit 1992 met opnames van begin 70 is pas na 26 jaar een opvolger 'Exit' verschenen. Van de oorspronkelijke bezetting zijn alleen de drummer en bassist nog over. De mellotron doet het gelukkig ook nog en de nieuwe toetsenisten weten er als vanouds mee om te gaan.
Hoewel Exit een moderner geluid heeft dan Zarathustra is de mellotron opvallend mooi in de nieuwe songs geïntegreerd.
Het gitaarwerk wordt er vakkundig bij ingevuld en de nieuwe zanger is klasse. Het resultaat is tien afwisselende songs met geweldige momenten met als hoogtepunten 'Tuareg / Abbandonati' en 'Re Del Circo'.
Klik voor JProg's uitgebreide review
Nieuw project op Inside-Out met onder andere Mike Portnoy en Kevin Moore. Technisch zeer knappe muziek zonder dat het onder de noemer lineair technocratisch geneuzel valt. Gewoon sterke nummers dus met zang van Moore. Ook Steve Wilson van Porcupine Tree doet op één nummer nog verdienstelijk mee . Topper uit 2003!
Het album is verkrijgbaar als dubbel-cd of dvd. De tracklist is exact dezelfde maar de dvd biedt naast een 5.1 geluid het fantastisch schouwspel van een spacerockband in 2002. De interactie met het publiek is uniek, de molenwiekende fluitspeler John alias Champignon is niet van deze wereld, de onverstoorbare gitaarorgies van Ed onnavolgbaar evenals de keyboards van Seaweed. De pompende baslijnen van Zia laten alle ruimte voor de stuwende drums van nieuweling Schoo. Het camerawerk is heel boeiend en de drie enorme filmschermen op het toneel toveren de sfeer die je verwacht. Trance, dance, space, de Ozric Tentacles maken er een trip van die de band uniek maakt.
Alle bekende O.T. nummers komen langs zoals 'Oddentity, Erpland, Pixel Dream, Myriapod, It's a Hup Ho World, Pyramidion, Dissolution' en 'The Throbbe' om er enkele te noemen. Als toegift staat er op de dvd nog een documentaire van veertig minuten over de band.
Een kritiekpunt op de dvd is het geluid van het fluitspel dat wel wat prominenter in de 5.1 mix had gekund. Regelmatig zie je Champignon John alleen maar spelen zonder dat je hem hoort. Het heeft mij zelfs mijn installatie doen onderzoeken op een goede werking!
Ozric’s bandleider Ed Wynne heeft flink de bezem door de groepsbezetting gehaald. Er zijn geen halve maatregelen getroffen, want er blijft slechts een drietal over waaronder Ed’s vrouw. Daarnaast zijn er wat incidentele bijdragen zodat er toch nog vijf man/vrouw op de groepsfoto staan. Maar Wynne heeft het heft volledig in handen genomen en feitelijk had hij dat altijd al. Dus een ander Ozric Tentacles geluid is er niet, behoudens accentverschillen die er natuurlijk ieder album al waren. Zo is deze keer een stevige beat meer aanwezig dan ijle spacerockklanken. Als je geen liefhebber van de groep bent word je het door deze cd ook niet. Voor mij is het echter bijna verplichte en weer aangename kost. Het boekje is niet meer dan een mager vodje maar het heeft gelukkig wel de typische Ozric Tentacles stijl.
De nieuwe Engelse band Pilgrym had kennelijk niet zulke hoge verwachtingen van hun eerste cd 'Pilgrimage'. De eerste oplage was maar 200 exemplaren en mede door de goede ontvangst van het album op de diverse E-zines was het al snel uitverkocht. Een nieuwe partij op een ander label is inmiddels voorhanden en de bescheidenheid is niet terecht. Natuurlijk moet de band nog veel leren, is de productie hier en daar matig, mist de band nog een eigen gezicht, maar deze groep rond zanger, keyboard- en basspeler!! Andy Wells heeft zeker mogelijkheden. De vijfmansformatie met als vaste kern genoemde Wells, gitarist Tony Drake en drummer Kevin Mulvihill zet zeven songs neer met een flinke "seventies-feel" waar vooral bij het instrumentale dubbelnummer 'Building a Perfect Universe' en 'Song of the Albatros' mede door Drake's gitaar 'Pink Floyd' als voorname referentie genoemd mag worden. Maar zowel voor de muziek als voor het, overigens fraaie, artwork heb ik al zoveel referenties gelezen. A propos, een aantal (ELP, Nexus, Asia) waren voor mij niet erg herkenbaar, maar dat vinden anderen misschien van mijn PF. De twee bonustracks, het live-nummer 'Reborn' en een edit van de opener 'Circus' zou ik niet toegevoegd hebben. Dat maakt zo'n eerste cd rommelig. Stoppen dus bij het mooie 'Black Sun'. Zingen kan die Andy Wells overigens heel goed. Voor liefhebbers van 'melodic progressive music'.
Kerry Livgren speelde voordat hij met Kansas bekend werd al in een band met dezelfde naam maar met een andere bezetting. De groep was geen lang leven beschoren en zijn medebandleden van destijds hebben allen geen verdere carrière in de muziek gemaakt. Na ruim 30 jaar is de draad weer opgepakt en onder de naam Proto-Kaw, letterlijk vroege versie van Kansas (Kaw is Kansas in het plaatselijk dialect), heeft men een dijk van een cd neergezet. Het album biedt tien Livgren composities en daardoor is een hoog Kansas-gehalte gegarandeerd. Maar meer dan dat. Gevarieerde songs met invloeden van allerlei muziekstijlen, uitmuntend gespeeld, perfecte productie, dit staat als het spreekwoordelijke huis. Een prachtige "limited" uitgave van Inside/Out met een bonuscd maken het feest compleet.
De nieuwe Poolse band 'Riverside' heeft met 'Out of Myself' een bijzonder sterk debuutalbum uitgebracht. Men balanceert op invloeden van Pink Floyd, Porcupine Tree, Opeth en Anathema en op een onverwachte, enigszins on-Poolse wijze, worden in negen sterke songs duistere sferen vol emoties opgeroepen. Het viertal schuwt het experiment niet en de cd boeit vanaf het overrompelende twaalf minuten durende openingsnummer. Zanger Mariusz Duda beheerst veel stijlen en heeft zelfs Mike Patton achtige uitstapjes. Dromen op prachtige toetsen of abrupt wakker worden door heftige prog-metal, dat kan allemaal op dit album.
Stock is een album met restmateriaal van de opnamesessies van de twee eerdere albums 'God has failed' en 'Trying to kiss the sun'. Dit zijn bepaald geen mindere nummers maar men vond ze destijds kennelijk niet helemaal op genoemde albums passen. De sterke songs zijn als vanouds met een flinke Pink Floyd saus overgoten, maar de band blijft er met veel talent en vakmanschap een eigen geluid aan toevoegen. Een hoogtepunt is het tien minuten durende 'Gentle art of swimming'. Alle nummers, behalve de Syd Barrett cover 'Opel', zijn niet eerder uitgebracht en er kan van een uitstekende opvolger van 'Trying to kiss the sun' gesproken worden.
Meegeleverd wordt een DVD waarmee het Stock album in 5.1 Dolby surround kwaliteit te beleven is.
Klik voor OProg's uitgebreide review
Satellite blijft verrassen. Na twee ijzersterke albums die bij mij nog altijd veelvuldig de cd-speler ingaan is er nu een cd/dvd uitgekomen getiteld ‘Evening Dreams'. Drummer Wojtek Szadkowski, ook verantwoordelijk voor de meeste songs, is op de cd's uitstekend maar blijkt live een geweldenaar te zijn. Zanger en bassist! Robert Amirian doet nauwelijks voor hem onder en zowel gitarist Sarhan Kubeisi als toetsenist Krzysiek Palczewski zijn eveneens prima op dreef. Het aardige van deze fraaie digiboek-uitgave is ook dat je kan kiezen uit een audiocd of de dvd-registratie, beide op één nummer na met dezelfde tracklist. De laatste is aangevuld met interviews en allerhande informatie tot maar liefst bijna vier uur materiaal. Er worden voornamelijk nummers van ‘Evening Games' gespeeld maar o.a. ook de pakkende titelsong van het eerste album ontbreekt niet. Collage lijkt hiermee definitief een gesloten boek te zijn voor zover dit het al niet was.
Tangerine Dream leider Edgar Froese stelde zijn drummer Klaus Schulze, toen die weer eens experimenteerde met tapeloops, ooit voor de keuze: je drumt en je doet verder niets anders en stop met die vreselijke geluiden. Het vertrek uit TD was het gevolg en na een kort verblijf bij Ash Ra Tempel is Schulze als soloartiest verder gegaan. Een groot aantal albums is van hem verschenen, zo’n vijftig stuks, tien-, twintig- en vijftig-cd-boxen niet meegerekend. In de superlange nummers willen nog wel eens loops voorkomen die je even naar de tijdteller van de cd-speler doen kijken of die nog doorloopt. Er zit toch geen vuiltje op de cd? Zijn opvallendste werken zijn sinds kort in uitgebreide, deluxe edities verkrijgbaar. ‘In Blue’ is een album uit 1995 en dit is nu als drie-cd met als bonus een aantal "Live" nummers verschenen. Het biedt geweldige space- en ambientmuziek van, terecht genoemd, de grondlegger van de elektronische muziek. Neem er de tijd voor, maar deze computer-, synthesizer- en keyboardvirtuoos is de top in deze muzieksoort. Met medewerking van ex Ash Ra Tempel gitaarmaatje Manuel Göttsching op ‘Return of the Temple’.
Derde album alweer van de voormalig Dream Theater-toetsenist. Al vrij snel na het overweldigende Planet X album van vorig jaar. Ook deze keer weet Derek een aantal topmuzikanten te strikken. Zo komen o.a. Yngwie Malmsteen, Al di Meola, Jerry Goodman en Simon Phillips langs. Ondanks de grote namen niet zo'n topper als de laatste Planet X. Het geheel komt zo nu en dan wat geforceerd over en de composities zijn ook niet altijd even sterk. Desondanks toch een lekker album.
Verpak je nieuwe cd in een kunstzinnig hoesontwerp waarop elke informatie waar de koper in geïnteresseerd is ontbreekt. Doe dat het liefst keer op keer. Wanneer je een cultbandje bent kan je je zoiets permitteren. Dan hoeft bovendien de muziek zich niet te onderscheiden ten opzichte van wat je al gemaakt hebt. Men zal het allemaal geweldig vinden. Is het nieuwe voortbrengsel 'Takk' van de IJslandse band Sigur Ros dat ook? Als je de cd's willekeurig in de verschillende hoesjes, flapjes en doosjes stopt zal ik dat niet snel merken. Alleen hoe vind ik weer terug wat bij wat hoort? Het klinkt best lekker spacy en psychedelisch, dat wel, en de cd-verpakkingen zijn alleen maar mooi. De site van de band is ook al zo'n zoekplaatje dus het hoort er allemaal bij.
Dit in 2002 uitgebrachte album ken ik alweer een tijdje. Toen het pas uit was las ik lovende verhalen over het debuutalbum van deze Zweedse band. Ik kon het album van iemand lenen en verder dan twee luisterbeurten kwam ik niet waarna de schijf zonder veel indruk te maken weer terug ging naar de eigenaar. Enige tijd geleden echter kwam ik ‘Paradise Square' wat goedkoper dan normaal tegen in de winkel en in het kader ‘iedereen verdient een tweede kans' besloot ik tot koop over te gaan. Een prima zet! Misschien was ik de vorige keer niet in de stemming, want bij nadere beluistering blijkt het album heel goed in elkaar te zitten. Veel Genesis-invloed, zonder klakkeloos te imiteren. Muzikaal gezien ligt het in het straatje van de grote bands uit de jaren zeventig en toch hebben de Zweden een eigen geluid. Een ieder die zich kan vinden in zogenaamde ‘retro-prog' zou dit album eens onder de laser moeten leggen. Bevalt hij de eerste keer niet dan gewoon later nog eens proberen, dan komt het wel goed!
Dit Amerikaanse drietal heeft met 'Between Sunlight And Shadow' een zeer sfeervol album afgeleverd. De muziek heeft wat weg van Timothy Pure maar 'Singularity' biedt een geheel eigen invulling ten opzichte van deze stijlgenoot. De vijftien songs zijn tot een geheel aan elkaar gemixt en de warme muziek biedt prachtige keyboardpartijen omlijst door schitterende gitaren. De rustige zangpartijen passen er volmaakt bij. De heftige uitschieter 'Inferno' brengt het album in een goede balans. Overheersend zijn symfonische tracks en spacy klanktapijten op dit vrij korte album.
Rob Sowden heeft met zijn soloproject Solar een mooie cd afgeleverd. De medebandleden, Simon Bell, drums en Laurence Janvis, bas, worden per song aangevuld door diverse artiesten op gitaar, cello en keyboard, waarbij John Mitchell de bekendste is. Het album is zeker geen aftreksel van de Arena-sound. De gitaar is bij ieder nummer dominant en omlijst een aantal ruige en een groter aantal rustige nummers op een telkens wisselende wijze. Niet alleen de geweldige zangkwaliteiten van Rob Sowden vallen weer op, maar hij blijkt tevens een uitstekend songwriter te zijn. De cd gaat steeds vaker naar de speler. Een pracht debuut.
Deze Hongaarse band is nog altijd een persoonlijke favoriet. Elk album dat de heren maakten is sterk. Nog steeds draai ik 'Marsbéli Krónikák', '1990', 'Nostradamus' en hun live-album regelmatig. Enige tijd geleden kwam 'Archive 1' ook weer eens uit de kast. Groot was mijn enthousiasme toen dit album uitkwam, nog groter werd het toen bleek dat er drie van dit soort 'official bootlegs' zouden komen. Want deze schijf is een sterke, ondanks de geluidskwaliteit die niet altijd super is. Sommige nummers zijn qua opname net iets beter dan een redelijke bootleg. In achtenveertig minuten komen een aantal hoogtepunten uit de eerste periode van de band voorbij. Hierbij valt met name de dertien minuten lange epic ‘Solaris' positief op. Deze vroege versie bevat minder dominante toetsen maar een grotere rol voor fluit en gitaar dan de latere album-versie.
Sinds de release van dit album zijn we vijf jaar verder. De bandsite is vergaan, de twee andere albums zijn er nog steeds niet en niemand lijkt iets te weten. Treurig, maar ik hoop nog steeds dat er ooit weer een teken van leven komt. Deze muziek verdient het!
Het eerste album van deze Engelse viermansformatie kan gerangschikt worden in de categorie jazz/rock. Geheel instrumentaal en met een grote variëteit, van metalachtige rock tot klassieke stemmingen in een funky jas gehuld. Regelmatig met herkenbare referenties in de vorm van Brand X, National Health, Soft Machine e. d. Een cd met een heftig eerste deel en een rustiger deel twee met als klapper de laatste track 'Paralysis' welk de luisteraar op het puntje van de stoel brengt. Een hoogstandje van een technisch briljante band die naar nieuw werk doet uitkijken.
De DVD 'Strawbs Live at Chiswick House' is een concertregistratie waar achtereenvolgens vier Strawbs-bezettingen hun nog altijd aanwezige vakmanschap laten horen. Het beeldmateriaal is met slechts twee camera's opgenomen en is nogal amateuristisch. De sfeer van het openluchtconcert, het vond plaats in een schitterend park, wordt wel redelijk doorgegeven maar de beeldregistratie is verder onder de maat. Het geluid is gelukkig uitstekend en de verschillende bezettingen spelen een doorsnee van het Strawbs-oeuvre waarbij de toppers niet vergeten worden. De 'Stateside Strawbs' (Lambert/Cronk/Coombes) en 'The Re-union Strawbs' (Lambert/Blue Weaver/Hudson/Ford) stelen de show waarbij de immer aanwezige Dave Cousins de bindende factor is. Alleen John Hawken en Rick Wakeman ontbreken maar de laatste heeft zoon Adam gestuurd. Een DVD die onontbeerlijk is voor Strawbs-fans maar voor hen die niet zo bekend zijn met de band minder interessant.
Met de legendarische 'Hero and Heroine / Ghost bezetting' hebben de Strawbs een nieuw cd uitgebracht, getiteld 'Déjà Fou'. David Cousins (zang, gitaar, banjo, mandoline); Dave Lambert (zang, gitaar); Chas Cronk (bas), John Hawken (keyboards), Rod Coombes (drums) en nog wat gasten zoals Adam Wakeman (piano) staan garant voor twaalf solide songs. Het is af en toe een beetje gezapig, maar de grandeur van destijds klinkt regelmatig goed door. Cousins heeft wat meer moeite met het laag, het vuurwerk komt vooral van Dave Lambert. Het probleem met het album is vooral de slechte productie. Wat jammer is dit nu. De geluidskwaliteit is niet van deze tijd, het lijkt wel een thuisopname. Ook de begeleidende informatie in het boekje is ver beneden peil, het biedt nauwelijks aanvullende informatie. Het aanvankelijke enthousiasme is daardoor wat getemperd maar vooral voor doorgewinterde Strawbs fans is het een aardig album.
Drie metaljongens, één van hen blijkt Arjen Lucassen te zijn, een gitariste en natuurlijk een frontvrouw. Op zijn laatste Ayreon-project heeft deze Zuid-Amerikaanse blikvangster, Marcela Bovio, al een vocale bijdrage geleverd. En nu dus het zoveelste bandje met deze anno 2006 modieuze samenstelling. Progmuziek kan wel een beetje seks gebruiken want het imago op dit gebied is verschrikkelijk. Maar brengt dit Stream of Passion muziek die meer is dan dertien in het bekende dozijn? Nee dus. Beschaafde metalprog met een mooie giljuffrouw die dit ook heel netjes doet. Zingt af en toe Spaans maar dat geeft niet. Als je iets wilt aanschaffen dat niets toevoegt aan wat je al hebt en toch lekker wegdraait dan is dit een kans.
Agressie, emotie en prachtige melodieën. In het kort het nieuwe album 'X-Rayed' van Sylvan. De gedreven zang van Marco Glümann is heel persoonlijk en bijzonder en je vindt het goed of niet. Een tussenweg lijkt niet mogelijk. Er gebeurt zoveel in deze tien songs. Heftige gitaarrifs worden afgewisseld met ingetogen keyboards. Pompende baslopen en stampende drums zetten er de vaart in of trappen op de rem. Sylvan blijft zoals we haar kennen van voorgaande albums en heeft een waardige opvolger van 'Artificial Paradise' uitgebracht.
'The Allegory of Light' is het tweede album van het Amerikaanse Syzygy. En wat voor één. Drie tracks boven de tien minuten en vijf wat kortere zorgen voor een smeltkroes van muziek in de stijl van de grote progressieve rockbands. Een fantastische drummer, ene Paul Mihacevich, stuurt de gewaagde composities door het muzikale landschap. Een driemansformatie die zo maar voor een hoogtepunt in het 2003 progjaar zorgt. Het album sluit af met het magistrale 'The Journey of Myrrdin' welk met ruim zeventien minuten een lust voor het progoor is.
In aanvang een solo project van Andy Tillison, de zanger en gezichtsbepaler van Parallel or 90 Degrees. In de loop van het project bijgestaan door muzikanten van twee andere progrock generaties, Roine Stolt inclusief de gehele ritmesectie van The Flower Kings en David Jackson van Van Der Graaf Generator. Maar Tillison blijft de baas en levert met zijn vrienden een 2003 sensatie af.
Sinds Tangerine Dream enige jaren geleden is begonnen met het eigen label TDI Music zijn er al meer dan veertig albums verschenen. Deels nieuwer materiaal maar onder het kopje 'Tangerine Dream Classics Edition' ook ouder werk waaronder een reeks concerten. 'Sohoman' is zo'n concert. Opgenomen in Sydney in 1982 laat het de bezetting horen met Froese, Franke en Schmoelling. Het materiaal is deels afkomstig van albums als 'Exit', dat ook live is, en 'White Eagle'. Die opname is dynamisch en heel erg sterk en sluit goed aan op het in 1982 opgenomen livewerk 'Logos'. Misschien worden de releases wat veel qua aantal, het zijn er immers al meer dan honderd, maar 'Sohoman' is er één die niet mag ontbreken bij de liefhebber van deze periode van Tangerine Dream. Overigens is er van dit concert inmiddels een tweede uitgave onder de naam 'The Bootmoon Series: Sydney - February 22nd 1982'. Deze uitgave bevat een tweede cd met extra materiaal.
Steve Thorne - Emotional Creatures: Part One
De Engelse singer/songwriter Steve Thorne heeft zich op zijn eerste album laten omringen door voor progliefhebbers illuster gezelschap. Hij heeft voor zijn elf nummers Nick D´Virgillio, Gary Chandler, Geoff Downes, Paul Cook en Tony Levin kunnen strikken. Thorne bespeelt zelf ook diverse instrumenten waarbij de gitaar als voornaamste. Maar zingen kan hij ook heel goed, zowel rustig als heftig. Tekstueel is het allemaal uitstekend, met zelfs een heuse protestsong ‘God bless America'. Allerlei prog en rock invloeden komen voorbij waarbij de persoonlijke favorieten uit de cdtoptien van Steve Thorne- o.a. Genesis, Rush, Camel en Roger Waters- opvallen maar die in zijn muziek niet direct waarneembaar zijn. Van de op het album geboden tracklist zijn ‘Ten Years', ‘Last Line' (mooie tekst) en ‘Every Second Counts' hoogtepunten. Maar goed beschouwd kent deze cd geen zwakke momenten. Een erg toegankelijk en aangenaam werkstuk met ook nog een fraaie hoes.
Deze band weet met name op de laatste albums flink uit te pakken met een hoop geweld. Stevige stukken die altijd behoorlijk "stoer" klinken. Dat de nummers qua compositie geweldig in elkaar zitten bewijst dit album. Geen stevig gitaarwerk maar rustige akoestische stukken die staan als een huis. Alle periodes van Threshold komen aan bod. Aanrader!
De Engelse New Age componist en instrumentalist Phil Thornton heeft reeds een twintigtal albums op zijn naam staan. Verkopen doet het ook nog, want een verkoopcijfer van bijna 1 miljoen albums mag zeker fors genoemd worden. Voor dit album, ‘While the green Man sleeps' uit 1993, heeft Thornton de samenwerking gezocht met de Londonse Danceband Mandragora terwijl hij zelf gitaar en keyboards, waaronder moogs, verzorgt. Het zijn grotendeels live gespeelde oudere opnames en restnummers van andere albums die in de Abbey Road studio's opnieuw bewerkt zijn. Het resultaat: zes instrumentale nummers die heftige en rustige, Westerse en Oosterse momenten bieden waarbij het lange ‘Rainbow Chant' met bijna vijfentwintig minuten extra opvalt. De geleidelijke opbouw naar het enerverende hoofdthema en de dromerige uitloop die er op volgt is heel boeiend. Maar ook de andere songs mogen er zijn. Op het vierde nummer ‘Inside the Crystal Circle' zouden de Ozric Tentacles, zeker met een paar joints op, zweren dat zij het zelf waren.
Genieten, dat was het voor mij bij de eerste twee albums van deze Zweedse heren. Hoe vaak draaide ik ze niet en dan met name de tweede, 'Lialim High'. Groot waren toendertijd de verwachtingen die ik koesterde toen ik vernam dat er een derde Twin Age album zou komen. Nog groter was de teleurstelling na de eerste keer draaien en dit is dan ook nooit meer goed gekomen. Het begin is nog sterk, dat wil zeggen de eerste dertig tellen. Zodra uptempo daalt het niveau direct en de aanwezige achtergrondzangeres is echt teveel van het goede. Ook de zang van Johan Hansson, die me twee albums kon bekoren, werkt nu op de zenuwen. Met name het accent, dat erg lijkt op dat van Robert Smith van The Cure ("laaik"), is daar schuldig aan. De kortere nummers boeien eigenlijk geen moment en ook de vlakke productie roept niet op tot juichen. Weg zijn de zweverige toetsen en ook de drummer had niet zijn beste dag. Zover mij bekend was dit het einde van de band. Nog een album als 'Moving the Deckchairs' had echter ook echt niet gehoeven. Gelukkig staan die andere twee nog in de kast...
Ik heb stellig de indruk dat Uriah Heep in een zodanig turbulente levenswijze gevangen zat dat het 'Today is only Yesterday's Tomorrow' juist op henzelf van toepassing was. De songteksten waren met regelmaat doorspekt met donkere verwijzingen naar onheilspellende toekomstige gebeurtenissen. Een hoogtepunt van hun catalogus is voor mij 'Demons and Wizards', uit een tijd dat de term progrock nog niet bestond maar wel de basis hiervoor gelegd werd. Op dit album met louter hoogtepunten staat niet alleen de hit 'Easy Livin' maar ook 'Circle of Hands', waar bovengenoemd citaat uit ontleend is. Het klapstuk blijft het dubbelnummer 'Paradise/The Spell'. Een ongeëvenaard muzikaal en compositorisch hoogstandje waar het kippenvel onvermijdelijk is en nooit zal verdwijnen. Helaas heeft de geschiedenis geleerd dat de band ongeluk niet bespaard is gebleven, daar waren geen 'Demons and Wizards' voor nodig.
De 'Expanded de Luxe Edition' heeft vanwege het fraaie boek en interessant bonusmateriaal de voorkeur.
H to He, Who am the Only One
Na de enigszins teleurstellende wedergeboorte van Van Der Graaf Generator met de cd ‘Present' zijn eindelijk de langverwachte “remasters” van deze nog altijd invloedrijke groep uit. Weliswaar alleen de eerste drie albums maar de rest volgt spoedig. Het betreft toppers uit hun catalogus met de legendarische titels ‘The Least We Can Do is Wave to Each Other', ‘H to He, Who am the Only One' en ‘Pawn Hearts'. Ze zijn opgepoetst, voorzien van een fraai boekje en verlengd met interessant bonusmateriaal. Het hier uitgelichte ‘H to He, Who am the Only One' is altijd één van mijn favoriete VDGG-albums geweest vooral door het magistrale ‘House with no Door'. Maar ook ‘Killer' staat hier op en ‘The Emperor in his War Room'. Vergeet 'Lost' en 'Pioneers Over C' niet. Dit is en blijft verplichte kost voor elke progfan en het zijn ijkpunten in de progressieve muziek. De hoes is van Paul Whitehead.
Kurdt Vanderhoof is gitarist van de Amerikaans metalband Metal Church. Op dit soloproject laat hij zich door een viertal muzikanten omringen, waarbij de zanger Drew Hart een markante rol speelt. Aardig is het favorietenlijstje wat Vanderhoof noemt, n.l. John Lord, Rick Wakeman en Ken Hensley. Opvallend is het veelvuldig gebruik van hammond, mellotron en mini-moog door multi-instumentalist Brian Cokeley. Het album moet wel onder de categorie rock geplaatst worden, maar het gebruik van genoemde instrumenten maken het voor prog-rock-liefhebbers heel vertrouwd. De zang heeft veel weg van David Byron en daardoor doet het soms aan Uriah Heep van de eerste albums denken. Vanderhoof vond de seventies de beste periode voor de rockmuziek en dat wil hij weten ook.
Janos Varga, bandleider en gitarist van het Hongaarse 'East', heeft als opvolger van 'The Wings of Revelation I' deel twee met dezelfde titel uitgebracht. Omringd door Peter Hary, bas, Istvan Kiraly, drums en Szabolcs Nagy, keyboards laat Varga horen een gigant op zijn instrumenten te zijn. Vanaf de stevige opener 'Freedom' tot en met het meer akoestische en rustiger tweede gedeelte van het album is al snel duidelijk, dit is top. Het prachtige 'Shadows and Lights', 'The Power of Love', 'Our Long Dance' waarin hij Steve Stevens naar de kroon steekt, 'Islands' en 'Memento' dingen naar de beste song van de cd. Geweldig.
Klik voor H . 'JoJo' de V.'s uitgebreide review van The Wings of Revelation I
De klassiek geschoolde Cyrille Verdeaux is vooral bekend van zijn ‘Clearlight Symphony' uit 1973. Zijn muziek kenmerkt zich door uitgesponnen elektronische symfonische rock waarbij de keyboards de hoofdrol spelen. Op deze ‘Best of Rainbow' wordt op kleur gerangschikt een overzicht geboden van zijn zes door de kleuren van de regenboog geïnspireerde albums uit de Rainbow boxset. Deze box uit de jaren negentig omvatte 25 jaar van zijn carrière, van 1975 tot 2000. Van zijn progressieve periode, via elektronische toetsenmuziek en jazzrock tot wereldmuziek en new age. Dus een uitstekende introductie van deze bijzondere artiest.
'Heavy Weather' is, zoals Columbia zelf ook aangeeft, het album geweest dat Weather Report op de muzikale kaart zette. Het achtste album van de band stond in vrijwel elke poll die ook maar iets met jazz te maken had eind jaren zeventig op de eerste plaats. De commerciële piek kwam voor een groot deel door het openingsnummer van het album, het opzwepende 'Birdland'. Op single uitgebracht sloeg het aan bij het grote publiek en 'Heavy Weather' is dan ook het grootste succes geweest dat bandleider Josef Zawinul ooit had met zijn groep. Ook op de prog heeft het album zijn invloed gehad. Dat zat hem nog niet eens in de enorme kwaliteiten van toetsenist Zawinul en saxofonist Wayne Shorter. Op de voorloper van dit album, te weten 'Black Market', deed op twee nummers een bassist mee die de naam John Francis Pastorius III droeg, kortweg Jaco Pastorius. 'Heavy Weather' zou zijn eerste volledige album zijn met de band en de indruk die hij maakte met zijn wervelende bass-spel was enorm. Niet voor niets kreeg het veel te vroeg gestorven genie de naam 'Paganini van de basgitaar' mee. Naast 'Birdland' bevat 'Heavy Weather' een aantal uitstekende nummers. 'A Remark You Made', 'Teen Town' en 'Palladium' zijn allemaal rustigere nummers met genoeg ruimte voor elke muzikant om zich te profileren. Voor de progliefhebber met interesse in jazzy prog is 'Heavy Weather' dan ook een album dat niet mag ontbreken in de verzameling. Verplichte kost in feite!
Ray Wilson verstaat zijn vak als geen ander. Zijn vorige muziekale paden, o.a. Stiltskin en Genesis, hadden dit al verraden. Op dit solowerk staan zestien songs waarbij Wilson met zijn fijn schuurpapieren stem laat horen waar hij als songwriter toe in staat is. En dat is heel wat. Zelfs symfonische trekjes passeren.
Oudgediende Robert Wyatt verrast ook nu weer met een soort 'ambient jazz'. Het album bestaat uit prachtige klanktapijten van piano en keyboards, vervormde trompetten en trombones die we ook al kennen van zijn meesterwerk 'Rock Bottom' en ijle vocale harmonieën die als een warme deken over de instrumenten hangen. 'Cuckooland' geeft de mogelijkheid tot romantisch wegdromen maar zet ook aan tot nadenken. Wyatt zet de luisteraar soms zowel tekstueel als muzikaal op het verkeerde been om hem of haar uiteindelijk weer met beide benen op de grond terecht te laten komen. Een te koesteren kwaliteit.
Klik voor H. 'JoJo' de V.'s uitgebreide review
Een monumentaal album uit de rijke historie van de progrock is Stomu Yamashta’s ‘Go’. Er is sinds kort een speciale editie, alle Go-sessies omvattend, verkrijgbaar. De samenstelling van de band was er één van een supergroep met o.a. Steve Winwood, Klaus Schulze, Michael Shrieve, Al Di Meola en natuurlijk Yamashta. Magistraal blijven de zangstukken van Winwood in de geweldige opening ‘Solitude’, ‘het felle ‘Crossing the Line’ en het prachtig gearrangeerde Winwood-nummer ‘Winner/Loser’. In de experimentele instrumentale tussenstukken wisselen grilligheid en ingetogenheid elkaar moeiteloos af waarbij uiterst geraffineerd nieuwe paden gevonden worden. Yamashta wist eenvoudige thema’s om te toveren tot pakkende melodieën waarbij de toetsenvirtuositeit van Schulze en de ritmische kwaliteiten van Shrieve volmaakt harmonieerden. Een magisch moment zal altijd de a-tonische en a-ritmische bel blijven in ‘Man of Leo’ die op deze “gemasterde” editie helaas iets minder uit de muziek spettert dan op de vinylversie.
Na ‘Go Live’ was mede door het vertrek van Winwood de cohesie verdwenen en traden andere muzikanten tot het project toe. Dit resulteerde op ‘Go Too’ in meer commerciële, uiterst gladde funkmuziek die in weinig opzichten de emotie opriep van ‘Go’
Klik voor H. JoJo's review van 'The Complete Go Sessions'
Een favoriet Frank Zappa album is voor mij altijd 'Hot Rats' gebleven. Vanaf het overweldigende 'Peaches en Regalia' via 'Willy the Pimp', het enige vocale nummer met zang van Captain Beefheart (Don van Vliet), tot 'It must be a Camel' met de viool van Jean Luc Ponty, blijft het steeds boeien. Niet te versmaden zijn natuurlijk ook 'Son of Mr. Green Genes', met een prachtige combinatie van Zappa's gitaar en Ian Underwood's saxofoon en keyboards, 'Little Umbrellas' en het bijna zeventien minuten, sublieme 'The Gumbo Variations'. Een volledige hersenspoeling is verzekerd met deze in hoofdzaak vroege jazzrock. Vermeldenswaardig is de drummer op een aantal songs, ene John Guerin, de vader van Shaun.
'Hot Rats' biedt een goede kennismaking met de muziek van Frank Zappa. Misschien beter dan met het nog meer experimentele en politiek getint werk van de Meester en de hoes blijft geweldig.
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
