The Tangent
In aanvang een solo project van Andy Tillison, de zanger en gezichtsbepaler van Parallel or 90 Degrees. In de loop van het project bijgestaan door muzikanten van twee andere progrock generaties, Roine Stolt inclusief de gehele ritmesectie van The Flower Kings en David Jackson van Van Der Graaf Generator. Maar Tillison blijft de baas en levert met zijn vrienden een 2003 sensatie af.
tangent 2006 79:01
Recensent: JProg Waardering:
Het Engels-Zweedse The Tangent lijkt op het derde album, 'A Place in the Queue', een stabiele bezetting te hebben gekregen. Bandleider en toetsenist Andy Tillison zingt alle nummers en laat dit niet langer voor een deel aan Roine Stolt over. Volgens mij een goede zet. Ik bewonder Stolt zeer maar hij moet niet overal opduiken en The Tangent geeft het een duidelijker eigen gezicht. Daarnaast is van de huidige The Flower Kings de inbreng gereduceerd tot bassist Jonas Reingold. Jaime Salazar op drums is een bekende nieuwe verschijning, hij geeft de band samen met Reingold een zeer solide fundament. Guy Manning verzorgt nog steeds het akoestisch gitaarwerk. Sam Baine, toetsen, Theo Travis, saxofoon en gitarist Krister Jonsson (Karmakanic) maken de band compleet.
De cd heeft de dubbel-lp lengte van 79:01, waarbij het eerste nummer ‘In Earnest’ en de afsluitende titelsong ‘A Place in the Queue’ samen ruim vijfenveertig minuten in beslag nemen. Als het album alleen deze twee titels zou hebben bevat had ik direct kunnen melden één van de hoogtepunten van 2006 in handen te hebben. Wat op deze nummers geboden wordt is absolute topklasse. Rijke composities, goed gestructureerd, omlijsten de kritische teksten. Over alle maatschappelijke “shit” die in de seventies en nu nog steeds, vaak nog erger zelfs, aanwezig is. Prachtige wervelende toetsen lossen de blaasinstrumenten en gitaren keer op keer af, waarbij de rustmomenten uitstekend gekozen zijn. Tillison zingt goed, het ritme is strak en onderhoudend, jazz, folk en rock zijn beurtelings aanwezig, het is gewoon smullen. Een geolied geheel, het verveelt geen moment.
Maar wat zit er dan nog tussen deze twee topmegatracks en voegt dat nog iets toe? Die ruimte wordt gevuld met vijf nummers, waarvan ‘Lost in London' door de tekst en Canterburystyle grappig en opvallend is. ‘DIY Surgery’ is een kort, beetje “weird” gezongen nummer, met een prachtige saxsolo op het eind. ‘GPS Culture’ zet deze verworvenheid in een mooi perspectief waarbij de Hammondklanken je om de oren vliegen. Het nummer doet qua gedrevenheid niet onder voor de genoemde toptracks, alleen het Northettes-koortje levert, zoals collega JoJo dat altijd zo mooi verwoordt, puntenaftrek op. Op ‘Follow your Leaders’ spuit Tillison zijn ongenoegens nog eens in stijl waarbij de mooie gitaarsolo van Krister Jonsson opvalt. Wederom worden daarna, dit keer veel, punten ingeleverd met ‘The Sun in my Eyes’, een nummer o.a. gebaseerd op een hit van Suzy Quatro. Een regelrechte misser. De afsluitende titelsong is dan helemaal een verademing.
The Tangent heeft een sterke cd afgeleverd die, als het tot twee nummers beperkt was gebleven, de eerste en de laatste track, de maximale score had gekregen. Echter de boodschap die Andy Tillison had was langer met als gevolg een paar muzikaal mindere momenten waardoor de totale waardering op uitstekend blijft steken.JProg (01-2006)
Bezetting:
Andy Tillison - organ, piano, Moog synthesisers, guitars, vocals
Sam Baine - piano, synthesizer, vocals
Jonas Reingold - bass
Theo Travis - saxophones, flutes, clarinet, vocals
Guy Manning - acoustic guitars, mandolin, vocals
Jaime Salazar - drums
Krister Jonsson - electric guitarsSpecial Guest Dan Watts (Po90) - electric guitars op (GPS Culture)
Discografie:
The Music That Died Alone (2003)
The World That We Drive Through (2004)
A Place In The Queue (2006)
Lees ook het interview met Andy Tillison 2005
tangent 2009 57:51 Recensent: John Waardering: Het ongeloof in een betere wereld weerhoudt Andy Tillison er met zijn The Tangent niet van muziek te blijven schrijven en albums te maken. Na ‘Not as Good as the Book’ - wie heeft het boek daarbij helemaal gelezen? - is er van het “The Tangent” idee niet veel meer over. Daarbij is de band nu volledig Engels door het vertrek van drummer Jamy Salazar en basspeler Jonas Reingold.
Bezetting:
‘Down and Out in London and Paris’ is het vijfde album van de groep. Dit keer geen multimedia met een boek, dvd of iets dergelijks, maar een recht toe rechtaan album met vijf nummers op een enkele cd. Ook geen samenvattend concept hoewel de titel - naar een boek van George Orwell - dit doet vermoeden. Het staat daar helemaal los van.
Men gaat van start met het negentien minuten durende ‘Where Are They Now’ waarin direct alle registers zeer gedreven opengetrokken worden en waarin als rode draad allerlei wetenswaardigheden van de band, haar leden en ex-leden loopt. Zoals zo vaak bij Andy Tillison, het artistieke brein achter The Tangent, wordt er voortdurend gekeken in de achteruitkijkspiegels. De resulteert in vertrouwde muziek met een gevoel van melancholie. Niet dat vroeger alles beter zou zijn, maar dat er in ieder geval erg veel kansen gemist zijn om het anders te doen.
Sinds het vorige album zijn er dus nogal wat wijzigingen in de bezetting. Drummer is nu de van 10 CC, Camel en Jethro Tull bekend Paul Burgess en de bas wordt gespeeld door Jonathan Barrett die van Parallel or 90 Degrees afkomstig is. Wat gebleven is: de Canterbury- stijl, maar op een zeer frisse en gedreven wijze. En dat is een groot verschil met ‘Not as Good as the Book’ een album waarbij de focus minder op het muzikale aspect lag. Blijvers zijn ook Guy Manning en Theo Travis. De laatste is een bijna onmisbare schakel in The Tangent muziek, zeker als balans met het geestdriftige maar altijd goede en afwisselende toetsenwerk van Tillison. Daarbij neem ik aan dat de prima gitaren ook merendeels het werk van hem zijn en niet van Manning.
‘Perdu Dans Paris’ hoort zonder twijfel tot de markante nummers van het album, niet alleen door de Franse stukjes tekst, maar als staalkaart van vernuftige details in een pakkende instrumentale omlijsting. Er is even relatieve rust - The Tangent is bij eerste beluisteringen best drukke muziek - op het grappige ‘The Company Car’ waarna de band op ‘The Canterbury Sequence Volume 2, Ethanol Hat Nail’ twaalf minuten laat horen dat de koek nog lang niet op is.
De discografie van The Tangent telt nu vijf albums en ‘Down and Out in London and Paris’ is voor mij de meest overtuigende tot nu toe. Het kent een goede samenhang, een aangename sfeer en ondanks het retro karakter van de muziek is het van deze tijd. Daarbij is het niet zo somber als gewend, hoewel zekere frustraties altijd weer komen bovendrijven als bijna een handelsmerk van de groep, lees Andy Tillison. Zoals ook de verzekering dat The Tangent een progressieve rockband is.
John (12-2009)
Andy Tillison - keyboards, guitar, vocals
Theo Travis - sax, flute
Guy Manning - acoustic guitar, vocals
Jonathan Barrett - bass
Paul Burgess- drums
tangent 2011 67:50 (cd) Recensent: OProg (01-2012) Waardering:
Andy Tillison is terug met een album over de huidige 'digitale tijd'. Telkens als ik 'Comm' opzet vraag ik me af over welke tijd hij het precies heeft, aangezien de eerste seconden de piepjes van een analoog modem laten horen. Voor mij is het al meer dan tien jaar geleden dat ik dit 'live' hoorde en ik denk dat er niet veel mensen in dit deel van de wereld zijn die nog 'inbellen' om op internet te komen.
Minder modern - of anno 2012 juist weer modern - is het feit dat het album ook op vinyl verschijnt. De eerste kant heeft slechts één nummer en de andere zijde twee. Bewust zal gekozen zijn voor dezelfde opzet als 'Close to the Edge', ook gezien het feit dat de kleurcombinatie van het logo op de lp verwijst naar dat van Atlantic. De versie op cd, ook aanwezig bij de lp, bevat overigens nog twee nummers extra.
Veel verandering is er, ondanks dat er ook deze keer weer een andere line-up is, niet. Een nieuwe drummer en gitarist maken nu deel uit van de band. Onder leiding van Tillison gaat men gewoon verder waar men was gebleven. Muzikaal ouderwets sterk en tekstueel van tijd tot tijd cynisch. Andy pakt het internet aan, waarin muren op Facebook en zelfs Wikipedia er aan moeten geloven. Dit op de manier die we gewend zijn en als van ouds stevig.
De fanbase zal tevreden zijn met dit werk. Niet het sterkste tot op heden wat mij betreft, maar dat zegt ook wat over de kwaliteit van vorige albums. Toch is het ook nu weer genieten. Zonder de minste twijfel is deze langspeler/compact disk het aanschaffen meer dan waard.
Discografie:
The Music That Died Alone (2003)
The World That We Drive Through (2004)
A Place In The Queue (2006)
Not as Good as the Book (2008)
Down and Out in London and Paris (2009)
Comm (2011)
Lees ook het interview met Andy Tillison 2009
More T
© 2003-2024 OJE Music OJE Web All Rights Reserved
